Μυστικά και ψέματα για το προσφυγικό

 

21.3.2019 Πηγή: www.lifo.gr

 

Τρία χρόνια μετά την αποκαλούμενη “Συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας” που θα έλυνε το ζήτημα, τίποτα δεν λύθηκε ενώ η χώρα έχει μετατραπεί σε κρατητήριο προσφύγων και μεταναστών.

 

Με αφορμή τη συμπλήρωση των τριών χρόνων από την λεγόμενη συμφωνία (που όμως δεν είναι συμφωνία) μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Τουρκίας για το προσφυγικό,  25 οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων με επιστολή τους προς τους Ευρωπαίους ηγέτες κατήγγειλαν ότι αυτή έχει οδηγήσει σε επικίνδυνες και αναποτελεσματικές πολιτικές στην Ελλάδα.

Οι οργανώσεις αυτές που ασχολούνται με το προσφυγικό (μεταξύ των οποίων και το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες, η Amnesty International, οι Γιατροί του Κόσμου κ.α ) αναφέρονται στις άθλιες συνθήκες στις οποίες μένουν οι πρόσφυγες  και κατηγορούν την ευρωπαϊκή πολιτική “που παγιδεύει τους αιτούντες άσυλο στα “hotspot” των ελληνικών νησιών”.

“Ενώ ο αριθμός αιτήσεων ασύλου στην Ευρώπη τα τελευταία τρία χρόνια έχει μειωθεί, ο αριθμός αιτήσεων ασύλου που υποβλήθηκαν στην Ελλάδα αυξήθηκε κατακόρυφα” αναφέρουν και “μόνο στη Λέσβο, για παράδειγμα, ο αριθμός των αιτήσεων ασύλου υπερδιπλασιάστηκε μεταξύ 2016 (5.000 αιτήσεις) και 2018 (17.270 αιτήσεις)”.

Οι συγκεκριμένες οργανώσεις καταγγέλλουν επίσης ότι οι αιτούντες άσυλο παρεμποδίζονται να εγκαταλείψουν τα  ελληνικά νησιά και να μεταφερθούν στην ευρωπαϊκή ηπειρωτική χώρα όπως οι ίδιοι επιθυμούν και ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις “ασκούν υπερβολική πίεση στους κατοίκους των νησιών, στις τοπικές αρχές και στην Ελλάδα, ενώ οι συνθήκες υποδοχής, μεταξύ των οποίων και οι μηχανισμοί προστασίας των αιτούντων άσυλο, εξακολουθούν να είναι υποβαθμισμένοι”.

https://www.gcr.gr/el/news/press-releases-announcements/item/1063-anoixti-epistoli-25-organoseon-stous-evropaious-igetes-tria-xronia-meta-tin-koini-dilosi-ee-tourkias

Άλλη μία αξιοσημείωτη διαπίστωση τους είναι πως “Η προσδοκία ότι οι περισσότεροι νεοαφιχθέντες θα μπορούσαν να επιστραφούν στην Τουρκία στο πλαίσιο της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας, αποδείχθηκε επικίνδυνα μη ρεαλιστική”.

Στο ίδιο πνεύμα και η ανακοίνωση των Γιατρών Χωρίς Σύνορα,  αναφέρει ότι “Τα τελευταία τρία χρόνια, η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας έχει εγκλωβίσει χιλιάδες άντρες, γυναίκες και παιδιά σε υπερπλήρεις χώρους που χαρακτηρίζονται από έλλειψη υγιεινής και ασφάλειας, απαράδεκτες συνθήκες και περιορισμένη πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες υγείας, με αποτέλεσμα την επιδείνωση της υγείας τους και εκτεταμένη δυστυχία…”. Σύμφωνα με τον Εμανουέλ Γκουέ, επικεφαλής της αποστολής των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στη χώρα μας, «Η Ελλάδα έχει γίνει αποθήκη για τους άντρες, τις γυναίκες και τα παιδιά που απέτυχε να προστατεύσει η Ευρωπαϊκή Ένωση». https://msf.gr/magazine/tria-hronia-meta-i-symfonia-ee-toyrkias-diaionizei-ton-egklovismo-kai-tin-apognosi-ton

Η “συμφωνία” που έγινε ανάμεσα στους ηγέτες των 28 της ΕΕ και τον Αχμέτ Νταβούτογλου προέβλεπε την έναρξη της επαναπροώθησης παράτυπων μεταναστών από τα ελληνικά νησιά στην Τουρκία από την Κυριακή 20 Μαρτίου 2016 και χρηματοδότηση της Άγκυρας με 3+3 δισεκατομμύρια ευρώ.

Γιατί εγκλωβίζουν τους πρόσφυγες στα νησιά

Το βασικό συμπέρασμα που προκύπτει από τις διαπιστώσεις που κάνουν οι ανθρωπιστικές οργανώσεις που ασχολούνται με το προσφυγικό είναι ότι τρία χρόνια μετά αποδείχθηκε ότι η “συμφωνία” ΕΕ-Τουρκίας λειτουργεί σε βάρος τόσο των προσφύγων, όσο και της Ελλάδας η οποία έχει γίνει αυτό που απεύχονταν, μια “αποθήκη” μεταναστών και προσφύγων, διευκολύνοντας την υπόλοιπη Ευρώπη και ειδικά την κεντρική Ευρώπη και τη Γερμανία που τους θέλει εγκλωβισμένους εδώ, μακριά από τα σύνορά τους .

Η Τουρκία από την άλλη, λαμβάνει σημαντικά οικονομικά ανταλλάγματα, κάνοντας ότι δήθεν συμβάλλει στην επίλυση. Παρότι δημοσίως οι Ευρωπαίοι την επαινούν για την συμβολή της, όπως και την Ελλάδα, στην πραγματικότητα πιστεύουν ότι εκείνοι σταμάτησαν τις ροές κυρίως με το κλείσιμο του λεγόμενου βαλκανικού διαδρόμου.

Το μεγάλο βάρος ωστόσο στην ΕΕ το σηκώνει αναμφίβολα η Ελλάδα -και όχι επιτυχώς-  ενώ τα ελληνικά νησιά, όπως όλοι ομολογούν, δέχονται μεγάλη πίεση.

Η ελληνική κυβέρνηση δεν εξήγησε ποτέ καθαρά για ποιον λόγο υποχρεώνει τους πρόσφυγες και μετανάστες να μένουν στα νησιά και τους απαγορεύει να μετακινηθούν στην ηπειρωτική Ελλάδα. Ο πρώτος υπουργός Μεταναστευτικής πολιτικής, Γιάννης Μουζάλας, αναφερόταν πάντα με μισόλογα στο θέμα αυτό, αποφεύγοντας να αναφέρει τον πραγματικό λόγο. Αρχικά είχε μάλιστα αφήσει να εννοηθεί ότι αυτό ήταν υποχρέωση της Ελλάδας η οποία προέκυπτε από τη “Συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας”, αλλά κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Καμία συμφωνία δεν δεσμεύει την Ελλάδα να τους κρατάει στα νησιά. Αυτό έχει ζητηθεί στην ελληνική κυβέρνηση από τους Ευρωπαίους και ειδικά από τη γερμανική κυβέρνηση, προκειμένου να μην είναι εύκολο το πέρασμα των προσφύγων στην Ευρώπη. Η αλήθεια δηλαδή που αποφεύγουν όλοι να πουν,  είναι ότι η ευρωπαϊκή ηγεσία έχει ζητήσει από την Ελλάδα να μετατρέψει στην πράξη τα ελληνικά νησιά σε “κρατητήρια” για τους πρόσφυγες. Και αυτό δεν προκύπτει από καμία δεσμευτική συμφωνία με νομική ισχύ. Η ελληνική κυβέρνηση απλώς δέχθηκε να κάνει ότι (ατύπως) της ζήτησαν.

Οι “επικίνδυνες προτάσεις που απέρριψε” ο Τσίπρας

Οι περισσότεροι ίσως θυμούνται ότι ο Αλέξης Τσίπρας μετά τη σύνοδο της ΕΕ  για το προσφυγικό που πραγματοποιήθηκε το 2015, είχε δηλώσει ότι δέχθηκε μία “επικίνδυνη” όπως την είχε χαρακτηρίσει τότε πρόταση, να δημιουργήσει η Ελλάδα στρατόπεδο για να δεχθεί 50.000 πρόσφυγες, αλλά ισχυρίστηκε ότι “την απέκρουσε”. 

Πριν από λίγες μέρες ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Δ.Βίτσας, αποκάλυψε ότι «Αυτή τη στιγμή έχουμε περίπου 75.000 στην Ελλάδα” και ότι αν τα πράγματα πάνε όπως πέρυσι από την πλευρά των ροών, το 2019 θα έχουμε “έναν αριθμό περίπου 90.000, ίσως και λίγο παραπάνω». Όλα αυτά με βάση τα επίσημα στοιχεία και όσους καταγράφονται μόνο. https://www.lifo.gr/now/greece/228150/vitsas-perissoteroi-apo-90-000-prosfyges-tha-einai-stin-ellada-eos-to-telos-toy-2019

Πίσω στη τη μίνι Σύνοδο Κορυφής για την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης πριν από τρία χρόνια, όταν αποχωρώντας ο Αλέξης Τσίπρας είχε δηλώσει εκτός από το ότι απέκρουσε την πρόταση για τους 50.000 πρόσφυγες, ότι αυτός παρέμεινε  στις αρχικές του δεσμεύσεις: “να ολοκληρώσουμε τα hotspots, τα κέντρα υποδοχής στα πέντε νησιά και να πραγματοποιήσουμε το συντομότερο δυνατόν και την υποχρέωσή μας για 10 συν 10 χιλιάδες θέσεις στην ηπειρωτική χώρα”.

Πιο συγκεκριμένα ο πρωθυπουργός είχε πει επίσης ότι “υπήρχαν τρεις παράλογες προτάσεις. Και οι τρεις απερρίφθησαν.” Αυτή για τους 50.000 ήταν η “πρώτη παράλογη πρόταση”. Αντί αυτής, μας είχε πληροφορήσει τότε, “προτείναμε –και έγινε αποδεκτό- να προωθηθεί μελλοντικά και υπό προϋποθέσεις η διαδικασία της επιδότησης με άμεση χρηματοδότηση από την ΕΕ ενοικίου για 20 χιλιάδες πρόσφυγες, πράγμα το οποίο θεωρούμε ότι θα είναι μια ουσιαστική συμβολή στην πραγματική οικονομία”.

Η “δεύτερη παράλογη πρόταση η οποία απορρίφθηκε” σύμφωνα με όσα είχε ισχυριστεί ο Αλέξης Τσίπρας,  ήταν αυτή που αφορούσε τη δυνατότητα μιας χώρας, αν δεν συμφωνεί, να μην επιτρέπει τη διέλευση προσφύγων από μια άλλη χώρα. “Όπως αντιλαμβάνεστε αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα να σταματήσει η ροή και το βάρος να μετατοπίζεται από τη μια μετά την άλλη ως ντόμινο στις χώρες υποδοχής και κυρίως στην Ελλάδα” είχε πει.

 Τρία χρόνια μετά έγινε ακριβώς αυτό που υποτίθεται απέτρεψε και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες έκλεισαν τα σύνορα για τους πρόσφυγες τους οποίους δέχονται πια με το σταγονόμετρο και το πρόβλημα έμεινε στην Ελλάδα.

Η “τρίτη παράλογη πρόταση που απερρίφθη”, ήταν αυτή που αφορούσε τη δυνατότητα να υπάρξει μια νέα επιχείρηση της Frontex στα βόρεια σύνορά μας ώστε να ελέγχει και να αποτρέπει προσφυγικές ροές προς την ΠΓΔΜ ή πιθανώς αργότερα στην Αλβανία. “Απερρίφθη αυτή η πρόταση καθότι την μοναδική και αποκλειστική δικαιοδοσία για τον έλεγχο των βορείων συνόρων μας τον έχει η χώρα μας, φυσικά σε συνεργασία με γειτονικές χώρες”. Λίγους μήνες μετά εφαρμόστηκε και η “τρίτη παράλογη πρόταση” που …απερρίφθη.

Έως τώρα δεν έχουμε μάθει πάντως  εάν ο Αλέξης Τσίπρας απέκρυψε από την αρχή την αλήθεια για όσα πραγματικά συμφωνήθηκαν τότε ή αν τον “κορόιδεψαν”  οι Ευρωπαίοι, κάνοντας ότι δείχνουν κατανόηση, αλλά φορτώνοντας του το πρόβλημα και αναγκάζοντας τον να αποδεχθεί όλα όσα υποτίθεται ότι είχε απορρίψει.

Η Συμφωνία που δεν είναι συμφωνία αλλά δήλωση!

Τα ελληνικά ΜΜΕ στην πλειοψηφία τους, ακόμα και σήμερα,  επιμένουν να μιλούν για “Συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας” για το προσφυγικό. Οι πλέον αρμόδιοι όμως, όταν μιλούν επίσημα αντί για την λέξη “συμφωνία” χρησιμοποιούν την λέξη “δήλωση”. Η επίσημη ανακοίνωση άλλωστε,  αναφέρεται ξεκάθαρα σε δήλωση και όχι σε συμφωνία (EU-Turkey statement) όπως μπορεί κανείς εύκολα να διαπιστώσει ανατρέχοντας στις πηγές. https://www.consilium.europa.eu/el/press/press-releases/2016/03/18/eu-turkey-statement/

https://www.consilium.europa.eu/en/press/press-releases/2016/03/18/eu-turkey-statement/

Κι αυτό γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρξε ποτέ συμφωνία με νομική ισχύ που να δεσμεύει τα μέρη. Πρόκειται απλώς περί μίας δήλωσης,  την οποία όμως τηρεί ως συμφωνία η Ελλάδα και τα περισσότερα ΜΜΕ έχουν αποφύγει να φωτίσουν το θέμα, εξακολουθώντας να αναφέρονται σε “Συμφωνία”.

Το μυστήριο που κανείς δεν προσπάθησε να λύσει  εδώ και τρία χρόνια (το γιατί δηλαδή δεν πρόκειται για  μια πραγματική συμφωνία) καθώς η κυβέρνηση απέφευγε να το θίξει και τα ΜΜΕ δεν ήθελαν να την ενοχλήσουν, αποκάλυψε πρόσφατα στο φόρουμ των Δελφών ο αρμόδιος Επίτροπος Δημήτρης Αβραμόπουλος. Μια αποκάλυψη όμως, που πέρασε σχεδόν  απαρατήρητη.

Οι αποκαλύψεις του Αβραμόπουλου λίγο πριν από τη λήξη της θητείας του

Ο αρμόδιος Επίτροπος σε μια συζήτηση που είχε στο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών, ανέφερε ότι το θέμα της μετανάστευσης κυριαρχεί στην παγκόσμια ατζέντα και ότι η διαχείριση του μαζί με το θέμα της ασφάλειας είναι αυτά που βάζουν σε κίνδυνο το οικοδόμημα της ενωμένης Ευρώπης.  “…Αυτό το κύμα, το μεταναστευτικό, μην νομίζετε ότι θα τελειώσει από τη μία μέρα στην άλλη.  Ήρθε για να μείνει πάρα πολύ καιρό…” είπε, υποστηρίζοντας ότι για εκείνον ο κίνδυνος είναι ο λαϊκισμός και ο εθνικισμός. Ο κ.Αβραμόπουλος υποστήριξε ότι οι ευρωπαϊκές δημοσκοπήσεις δείχνουν την άνοδο των δυνάμεων αυτών, λόγω πρωτίστως του μεταναστευτικού και αποκάλυψε ότι παρότι δεν ειπώθηκε ποτέ δημόσια, στην ΕΕ είχαν γίνει προτάσεις να επανέλθουν συνοριακοί έλεγχοι με την Ελλάδα, καθώς κάποιοι την χαρακτήριζαν “Ανίκανη και αδύναμη να διαχειριστεί τα κοινά ευρωπαϊκά σύνορα”.

https://www.youtube.com/watch?v=CfCspgD1dr4&t=15650s

Η κεντρική Ευρώπη απέδιδε ευθύνες στην Ελλάδα, είπε, αλλά και στην Ιταλία (του Ρέντσι τότε) ότι δεν προστατεύουν τα σύνορα με αποτέλεσμα “να μπουν στην Ευρώπη 1.200.000 πρόσφυγες  από την Ελλάδα και κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες από αλλού”.

Ο Επίτροπος Μετανάστευσης υποστήριξε  πάντως ότι η συνεννόηση με την Τουρκία λειτουργεί, αφού μειώθηκαν οι διελεύσεις, για να παραδεχθεί μετά ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου ιδανικά: “Όσοι δικαιούνται, με βάση την αξιολόγηση της αίτησης τους,  πρέπει να παίρνουν τον δρόμο προς την Ευρώπη. Οι υπόλοιποι πρέπει να επιστρέφουν στην Τουρκία. Αν λειτουργούσε όπως έπρεπε να λειτουργεί η διαδικασία, στα νησιά δεν θα έπρεπε να υπάρχει κανένας. Εκεί είναι που έχει σκοντάψει το θέμα στα νησιά. Υπάρχει μια δυσλειτουργία γραφειοκρατικού τύπου”.

Ο κ.Αβραμόπουλος συμφώνησε ότι τα hot spot, παρότι είναι για να αξιολογούν τις αιτήσεις ασύλου έχουν μετατραπεί λόγω της καθυστέρησης της διαδικασίας σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. “Δεν θα έπρεπε, γιατί έχει δοθεί πάρα πολύ μεγάλη βοήθεια στη χώρα για να μπορέσει να αντιμετωπίσει την κατάσταση εκεί…” είπε.

Στη συνέχεια όμως, επιφύλασσε μια ακόμα αποκάλυψη που θα έριχνε φως στο μυστήριο της (μη) Συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας, όταν έθεσε ένα ερώτημα ρητορικά: “Τι προβλέπει η ευρωτουρκική συνεννόηση; γιατί δεν πρόκειται για συμφωνία,  αφού αν ήταν συμφωνία ή σύμβαση, θα έπρεπε να περάσει και από τα κοινοβούλια και δεν θα πέρναγε ποτέ από τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια. Βρήκαμε λοιπόν αυτή τη φόρμα”.

Κι έτσι μάθαμε ότι ο λόγος που η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας δεν έγινε ποτέ συμφωνία, ήταν η εκτίμηση των Ευρωπαίων ότι αυτή δεν θα περνούσε ποτέ από τα κοινοβούλια των ευρωπαϊκών χωρών. Παρόλα αυτά βρήκαν τρόπο να εφαρμοστεί και να κάνουν όλοι σαν να έχει νομική ισχύ και να δεσμεύει την Ελλάδα, σε βάρος της οποίας παράγονται ήδη αποτελέσματα, όπως και σε βάρος των προσφύγων.

Ευρωβουλή: Μια Κιβωτός του Νώε (με λεφτά)

Οι Ευρωεκλογές μετατρέπονται σε σανίδα σωτηρίας για πολλούς, καθώς στον ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να σώσουν ό,τι μπορούν

 

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ 14.3.2019 | Πηγή: www.lifo.gr

Το κλίμα που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ αυτή την περίοδο θα μπορούσε να περιγραφεί με τη φράση «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», καθώς όλοι έχουν πειστεί ότι έρχεται σερί με εκλογικές ήττες και αναζητούν την κιβωτό που θα τους διασώσει τα επόμενα χρόνια, όσο θα βρίσκονται εκτός εξουσίας.

Πρώτη στη λίστα των περιζήτητων θέσεων, για την οποία γίνεται σφαγή εδώ και καιρό, είναι αυτή του ευρωβουλευτή. Και είναι ερμηνεύσιμο, αφού έχει πάρα πολλά χρήματα (περισσότερα απ’ όσα παίρνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στην Ελλάδα), δεν απαιτούνται καν τυπικά προσόντα (πολλοί από τους σημερινούς ευρωβουλευτές δεν ξέρουν καμία ξένη γλώσσα) και η δουλειά είναι πολύ εύκολη και χωρίς ευθύνες. Παλιά, όταν οι Ευρωεκλογές ήταν με λίστα, αρκούσε να έχεις βύσμα ή να είσαι ευνοούμενος του αρχηγού. Από τις προηγούμενες εκλογές, που ο Αντώνης Σαμαράς για να γλιτώσει το pressing τις έκανε με σταυρό, χρειάζεται αφενός να πάρεις το πράσινο φως από τον πρόεδρο του κόμματος για να μπεις στη λίστα, αφετέρου να είσαι γνωστός στο πανελλήνιο για να σταυροδοτηθείς.

 

Έχει αποδειχθεί, άλλωστε, ότι οι Έλληνες ψηφοφόροι επιλέγουν με βασικό κριτήριο την αναγνωρισιμότητα. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του ποδοσφαιριστή Ζαγοράκη, ο οποίος δεν είχε κανένα τυπικό ή ουσιαστικό προσόν για τη θέση αυτή, οι πολιτικές του θέσεις ήταν άγνωστες (μάλλον και ανύπαρκτες), ωστόσο το 2014 εξελέγη ευρωβουλευτής με τη ΝΔ.   Και όχι, δεν έκανε την έκπληξη, ήταν ένας αόρατος ευρωβουλευτής, χωρίς καμία ουσιαστική παρέμβαση.

Φυσικά, δεν ήταν η μόνη τέτοια περίπτωση, ήταν όμως η πιο κραυγαλέα. Έτσι και τώρα. Όσοι είναι πανελλαδικά «αναγνωρίσιμοι» (ακόμα κι αν είναι παίκτες reality) ξέρουν ότι έχουν μεγάλες πιθανότητες εκλογής, αρκεί να «τρυπώσουν» στη λίστα. Υπάρχουν κι αυτοί που τοποθετούνται στα ευρωψηφοδέλτια απλώς για να γεμίσει η λίστα. Η μάχη όμως θα δοθεί μεταξύ των «αναγνωρίσιμων» και μόνο.

Στον ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν ότι οι «μέρες της αφθονίας» μάλλον θα είναι παρελθόν σε λίγο. Γι’ αυτό διαγκωνίζονται για τις θέσεις που εξασφαλίζουν την επόμενη 4ετία-5ετία.   Αυτές είναι οι 5-6 (στην καλύτερη περίπτωση) θέσεις στην Ευρωβουλή, μετά έρχονται οι βουλευτικές έδρες ‒για όσους διασωθούν και καταφέρουν να εκλεγούν στην επόμενη Βουλή‒, οι θέσεις των επικεφαλής των Ανεξάρτητων Αρχών, καθώς και μερικές περιζήτητες θέσεις στην Ε.Ε. και σε διεθνείς οργανισμούς.

Εύλογα, λοιπόν, στον ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου η εξουσία στο εξής θα συρρικνώνεται, ο μεγαλύτερος συνωστισμός γίνεται για τις θέσεις με τα πολλά χρήματα και την πολιτική εξασφάλιση.   Την Τρίτη, που το κυβερνών κόμμα ανακοίνωσε την «πρώτη δόση» των υποψηφιοτήτων για την Ευρωβουλή, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για έκπληξη, αν υπήρχε κάτι που να μπορούσε να μας εκπλήξει στην ελληνική πολιτική ζωή, αλλά δεν υπάρχει.

Όπως παρατήρησαν κάποιοι, δεν πάνε πολλές μέρες που η Ρένα Δούρου είπε για τη Φώφη Γεννηματά: «Ας σιωπήσει μια γυναίκα που βρίσκεται στον πολιτικό στίβο λόγω του βαριού ονόματος του πατέρα της».   Αν αυτή είναι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς τότε γιατί ανακοίνωσε ότι κατεβάζει ως υποψήφιους ευρωβουλευτές τον γιο του Πλουμπίδη, την κόρη του Λοΐζου και την κόρη του Τσάτσου (η οποία υπήρξε κόρη και σύζυγος ευρωβουλευτών του ΠΑΣΟΚ).   Οι συγκεκριμένοι δεν έχουν διακριθεί σε κανέναν τομέα της πολιτικής τόσα χρόνια, ούτε κάποιες προτάσεις έχουν κάνει και άσχετα από το αν οι ίδιοι αξιοποιούν ή όχι το βαρύ τους επίθετο, είναι βέβαιο ότι το κάνει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ για λογαριασμό τους.

Ο δημοσιογράφος της ΕΡΤ, Κώστας Αρβανίτης, ήταν σχεδόν βέβαιο από καιρό ότι θα περνούσε στην πολιτική, καθώς είχε συμφωνήσει με τον Τσίπρα να είναι υποψήφιος, μόνο που στον ΣΥΡΙΖΑ νόμιζαν ότι θα κατέβαινε στις εθνικές εκλογές, στην πρώην Β’ Αθήνας (στον βόρειο τομέα), ενώ αυτός, όπως λένε πηγές της Κουμουνδούρου, προσπαθούσε να πάρει το ok από τον Τσίπρα για το ευρωψηφοδέλτιο.

Αν το εξασφάλιζε αυτό, όπως συνέβη, η εκλογή του, λόγω της αναγνωρισιμότητας στο κοινό του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρούνταν περίπου δεδομένη.   Αν, λοιπόν, η πολιτική δεν είχε πάψει προ πολλού να μας εντυπωσιάζει, μια άλλη έκπληξη θα ήταν και η υποψηφιότητα της κ. Φωτεινής Σκοπούλη, η οποία θα πλαισιώσει επίσης την ευρωλίστα του ΣΥΡΙΖΑ.   Πρόκειται για την πρώην υφυπουργό Υγείας της κυβέρνησης Σαμαρά, προερχόμενη από τη ΔΗΜ.ΑΡ., η οποία μέχρι πρότινος διαβεβαίωνε ότι ποτέ δεν πρόκειται να αποδειχθεί νομικά σκάνδαλο στο ΚΕΕΛΠΝΟ.

Αλλά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν ενοχλείται πλέον από τίποτα και είναι διατεθειμένη να «ξεπλύνει» όποιον συντάσσεται μαζί της.   Ωστόσο, όσον αφορά τη συγκεκριμένη υποψηφιότητα, δεν ήταν μόνο αυτό. Η κ. Σκοπούλη είχε προκαλέσει μεγάλο θόρυβο, καθώς είχε κατηγορηθεί ότι η πρώτη της ενέργεια ως υφυπουργού Υγείας με το που ανέλαβε αρμοδιότητες ήταν ένα «δωράκι» 1,2 εκατ. ευρώ σε πολυεθνική με απευθείας ανάθεση έργου.   Πρόκειται για το θέμα της απευθείας ανάθεσης της παραγγελίας αντιδραστηρίων για τον έλεγχο των μονάδων αίματος για τον ιό του Δυτικού Νείλου, αίτημα που ο πρόεδρος της Ενιαίας Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Συμβάσεων και πρώην εισαγγελέας Βασίλης Φλωρίδης είχε κρίνει τότε παράνομο.

Ο τυχοδιωκτισμός, η συναλλαγή και η οικογενειοκρατία ωστόσο δεν λείπουν ούτε από τα ψηφοδέλτια των άλλων κομμάτων, απλώς στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ έντονο το παρασκήνιο και η αίσθηση του επείγοντος και της διάσωσης. Ειδικά γύρω από την Ευρωβουλή, που τη βλέπουν όλοι σαν την Κιβωτό του Νώε με λεφτά.   Αλλά και στη ΝΔ έχουν π.χ. τον Θοδωρή Ζαγοράκη, ο οποίος δεν έχει επιδείξει το παραμικρό ως ευρωβουλευτής, έχουν τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, που ως επιλογή για την Ευρώπη δεν συνάδει καθόλου με το προφίλ του μεταρρυθμιστή που επιδιώκει για τον εαυτό του ο Κυριάκος Μητσοτάκης, και αρκετές υποψηφιότητες ακόμα που σηκώνουν γερή κριτική.

Το ΚΙΝ.ΑΛ., επίσης, αν και με νέο όνομα πια και όχι ως ΠΑΣΟΚ κατεβάζει έναν ακόμα Παπανδρέου, που μπορεί να καταφέρει κι αυτός να εκλεγεί χάρη στο βαρύ όνομά του. Το μόνο που δεν έχουμε δει ως τώρα, και ούτε πρόκειται, είναι έναν ουσιαστικό διάλογο για τα εθνικά και τα ευρωπαϊκά θέματα. Διαξιφισμούς όσο πλησιάζουν οι κάλπες θα έχουμε, αλλά μόνο με συνθήματα.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Πηγή: https://www.lifo.gr/articles/opinions/229785/eyrovoyli-mia-kivotos-toy-noe-me-lefta

 

 

Στους Δελφούς διατυπώθηκαν μερικές σκληρές αλήθειες

 

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ 7.3.2019 |  www.lifo.gr

Το σημαντικότερο γεγονός της περασμένης εβδομάδας ήταν αναμφισβήτητα το φόρουμ των Δελφών. Εκεί παρευρέθηκε η οικονομική ελίτ της χώρας, από την οποία μπορούσες να ακούσεις πολλά και ενδιαφέροντα, αλλά και σημαντικοί αναλυτές, όπως ο Robert Kaplan, του οποίου τα λεγόμενα έχουν πάντα σημασία.   Ενδιαφέρον, όμως, είχαν και οι πρέσβεις, ειδικά της Γερμανίας και των ΗΠΑ, καθώς και αρκετοί Ευρωπαίοι και Αμερικανοί αξιωματούχοι, οι οποίοι αρκετές φορές είπαν τα πράγματα με το όνομά τους.

Στο φόρουμ των Δελφών, που, όχι άδικα, αποκαλείται «ελληνικό Νταβός», μαθαίνει κανείς πολλά για την ατζέντα. Και κυρίως έχει τη δυνατότητα ουσιαστικής ενημέρωσης για όλα αυτά που δεν θα ακούσει ένας τηλεθεατής στα δελτία ειδήσεων και στα πολιτικά talk shows.

Οι περισσότεροι, βέβαια, συμμετέχουν στα φόρουμ αυτά για το networking που γίνεται στο περιθώριο των ομιλιών και των συζητήσεων, αλλά πραγματικά υπάρχει πολλή ουσία σε κάποια απ’ όσα διατυπώνονται στα πάνελ αυτά, καθώς ακούγονται αρκετές αλήθειες που δεν λέγονται ούτε συχνά ούτε εύκολα δημόσια. Και ακούστηκαν τέτοιες αλήθειες στους Δελφούς, αλλά φυσικά δεν πρωταγωνίστησαν σε κανένα δελτίο ειδήσεων.

Από άποψη εγκυρότητας και βαρύτητας, η σημαντικότερη παρουσία στους Δελφούς ήταν μάλλον αυτή του συγγραφέα και αναλυτή Robert Kaplan, ο οποίος ανέφερε ότι η εποχή μας χαρακτηρίζεται από την άνοδο της Κίνας, ενώ η Ευρώπη εξαρτάται από τη Γερμανία, η οποία για πολλούς λόγους, όχι μόνο γεωγραφικούς, αποτελεί το κέντρο της ηπείρου.

Ο Robert Kaplan επισήμανε ότι όλοι οι καγκελάριοι της Γερμανίας εδώ και χρόνια ακολουθούν την ίδια εθνική πολιτική, ασχέτως της πολιτικής παράταξης στην οποία ανήκουν. Σχετικά με την παγκοσμιοποίηση, ανέφερε ότι αυτή «προχωρά, αλλά έχει διχάσει τις κοινωνίες», κάτι που όλοι βλέπουν, αλλά δεν ξέρουν να το ονομάσουν ή δεν αντιλαμβάνονται τα αίτιά του.   Σε ερώτηση του Αλέξη Παπαχελά για τις Ηνωμένες Πολιτείες, ανέφερε ότι «δεν υπάρχει πλέον ξεκάθαρος διαχωρισμός Δημοκρατικών – Ρεπουμπλικάνων, αλλά πολλές φορές αποτελούν ένα μείγμα», κάτι που βλέπουμε και στη Γερμανία αλλά και σε άλλες χώρες.

Σχετικά με το θέμα της ενημέρωσης των πολιτών, ο Robert Kaplan είπε ότι οι πολίτες σήμερα δεν διαβάζουν αντικειμενικές ειδήσεις ούτε αναλυτικές, αλλά συμπυκνωμένες, σύντομες και όχι ακριβείς.   Σε ερώτηση για το θέμα της ενέργειας και των φυσικών πόρων στην ανατολική Μεσόγειο ανέφερε πως «η περιοχή μετασχηματίζεται τελείως», ενώ σε άλλη ερώτηση για την Ελλάδα είπε ότι, αν και η χώρα έχει εξαιρετική γεωπολιτική θέση, είχε πάντα πρόβλημα διακυβέρνησης και απογοητευτικές κυβερνήσεις.

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πάνελ, στο οποίο ακούστηκαν πολλά, αλλά βγήκαν εξαιρετικά απαισιόδοξα συμπεράσματα για τη χώρα, ήταν αυτό στο οποίο συμμετείχαν οι Θεόδωρος Φέσσας, Δημήτρης Παπαλεξόπουλος, Γιώργος Προβόπουλος, Παναγιώτης Πικραμμένος, Τάκης Αθανασόπουλος, Κωνσταντίνος Κωστής, Κώστας Δουζίνας και Ευάγγελος Βενιζέλος.

O πρώην διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, Γιώργος Προβόπουλος, ανέφερε ότι την επόμενη δεκαετία θα εξακολουθούν να μας απασχολούν το θέμα του χρέους και η διαδικασία απόκλισης.

Στο πάνελ πολλοί συμφώνησαν ότι «το δημόσιο χρέος θα συνεχίσει να μας καταδιώκει», όπως και «το Ασφαλιστικό που δεν έχουμε λύσει και το οποίο θα παράγει φτωχούς συνέχεια τα επόμενα χρόνια, αλλά κανείς δεν το αναφέρει».   Όπως είπε ο καθηγητής Οικονομικής και Κοινωνικής Ιστορίας και σύμβουλος της Alpha Bank, Κωνσταντίνος Κωστής, το θέμα αυτό «δεν τολμάμε καν να το αναφέρουμε».

Ο κ. Κωστής υποστήριξε, όπως και άλλοι στους Δελφούς, ότι οι δημογραφικές εξελίξεις στη χώρα μας είναι μη αναστρέψιμες και προχώρησε στην τοποθέτησή του λέγοντας: «Ποιο είναι το επόμενο βήμα, το οποίο πρέπει να το πούμε; Η μετανάστευση, οι πρόσφυγες. Να το πούμε με το όνομά του. Αυτούς τους ανθρώπους τους χρειαζόμαστε. Αυτοί είναι οι επόμενοι Έλληνες. Οι επόμενες γενιές των Ελλήνων αυτές είναι».

Η σύντομη ομιλία του καθηγητή Οικονομικής Ιστορίας και τραπεζικού συμβούλου ήταν σύντομη, αλλά έκανε αίσθηση. Επικαλούμενος την ιδιότητά του ως ιστορικού, υποστήριξε ότι όσες φορές έχουμε βρεθεί ως χώρα σε αντίστοιχες περιστάσεις, για να λυθεί το πρόβλημα ακολούθησε μια καταστροφή: «Δηλαδή θα πρέπει να έρθει μια εθνική καταστροφή, η οποία θα υποχρεώσει ή θα δώσει τη δυνατότητα να επιβληθούν κάποιες ριζικές λύσεις» είπε.

 

«Το θέλουμε αυτό; Προφανώς όχι, αλλά φοβάμαι πως η κατάστασή μας είναι τέτοια −πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά− που ωθούμαστε προς τα εκεί». Και συνέχισε: «To κόστος που μπορεί να χρειαστεί να πληρώσουμε είναι να βγούμε από το ευρωπαϊκό παιχνίδι. Εγώ το θεωρώ πλέον πιθανότατο. Θα έχουμε περάσει δέκα χρόνια καταβάλλοντας ένα βαρύ τίμημα, μνημονιακό, και θα έρθει μια στιγμή που δεν θα μπορούμε άλλο να μείνουμε στην Ευρώπη» είπε και καταχειροκροτήθηκε.   Τον προβληματισμό του κ. Κωστή, πάντως, για το θέμα αυτό συμμερίστηκε και ο κ. Προβόπουλος και άλλοι στο πάνελ, η εκτίμηση των οποίων επίσης είναι ότι η Ελλάδα δεν έχει αντιμετωπίσει τα προβλήματα της κρίσης.   Το δημογραφικό ζήτημα της χώρας, που συζητήθηκε αυτή την εβδομάδα και στη Βουλή, απασχόλησε πολλούς ομιλητές του φόρουμ των Δελφών. Σε ένα άλλο πάνελ, ο πρώην υπουργός Οικονομικών, Νίκος Χριστοδουλάκης, υποστήριξε ότι η μετανάστευση θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της υπογεννητικότητας.

Ενδιαφέρουσα ήταν και παρουσία του Γερμανού πρέσβη, Jens Plötner, ο οποίος με εντυπωσιακή άνεση παραδέχτηκε ότι στην Ελλάδα έκαναν αρκετά λάθη κατά τη διάσωσή της, καθώς μάθαιναν βλέποντας και κάνοντας, αφού δεν είχαν διαχειριστεί ξανά κάτι τέτοιο.   «Σίγουρα έγιναν σφάλματα που είχαν επιπτώσεις, όμως μαθαίνουμε, και σήμερα οι δομές μας είναι πιο ισχυρές και θα ισχυροποιηθούν περισσότερο στο μέλλον» είπε.   Ο Γερμανός πρέσβης επιδοκίμασε την προσέγγιση της κυβέρνησης με την Άγκυρα και είπε ότι είναι σωστή, «όπως και η προσέγγιση με την Αλβανία, με την οποία δεν έχει κλείσει το θέμα, αλλά αυτό οφείλεται στην Αλβανία».

Δεν διευκρίνισε, ωστόσο, ποιο είναι το θέμα με την Αλβανία που πρέπει να κλείσει, καθώς το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών δεν έχει ενημερώσει την ελληνική κοινή γνώμη σχετικά.   Ο Jens Plötner ανέφερε ότι η Γερμανία εστιάζει στα Βαλκάνια και χρειάζεται την Ελλάδα, καθώς και ότι είναι ευτυχής που βρήκε έναν εταίρο στην Αθήνα, γι’ αυτό και η Μέρκελ δέχτηκε την Ελλάδα στην περίφημη πρωτοβουλία του Βερολίνου (πρόκειται για ένα άτυπο όργανο για τα Βαλκάνια, στο οποίο η Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια δεν συμμετείχε).

 

Αξιοσημείωτη ήταν και η φράση ενός άλλου Γερμανού, του κ. Ralf Beste, διευθυντή του Policy Planning, του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών, ο οποίος χαρακτήρισε τα Βαλκάνια «εργαστήριο για την υπόλοιπη Ευρώπη» και ανέφερε ότι για χρόνια «θεωρούσαμε πως τα Βαλκάνια ήταν μια καθυστερημένη ιστορικά περιοχή» − αλλά τώρα έχουν αλλάξει γνώμη.   Η Heather Conley, διευθύντρια του ευρωπαϊκού προγράμματος CSIS των ΗΠΑ, ανέφερε ότι «η ανταλλαγή γεωγραφικών περιοχών είναι μια ενδιαφέρουσα πρόταση, αλλά θέλουμε πολυεθνοτικές μειονότητες και κοινωνίες. Πρέπει να εξετάσουμε το θέμα των συνόρων, να ξεκολλήσει το θέμα της Σερβίας και του Κοσσυφοπεδίου».

Ο πρέσβης επί τιμή κ. Αλέξανδρος Μάλλιας υποστήριξε ότι η Συμφωνία των Πρεσπών προκάλεσε την κοινωνία, λέγοντας ότι «σε μια δημοκρατία πρέπει να δίνεις χώρο στα κόμματα να συμμετέχουν. Δεν συνήλθε ποτέ το ΚΥΣΕΑ, η Κυβερνητική Επιτροπή, το Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής, η Διαρκής Επιτροπή Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής».

Ο Αμερικανός πρέσβης Geoffrey Payat επισήμανε ότι η Ελλάδα επέστρεψε (δηλαδή έχει πάλι ενδιαφέρον), αλλά έχουν επιστρέψει και οι ΗΠΑ (στην Ελλάδα), τονίζοντας τον ενδιαφέρον που έχει πλέον γι’ αυτές.   Σχετικά με τις γεωπολιτικές σχέσεις στην ανατολική Μεσόγειο, ο Damon M. Wilson, εκτελεστικός αντιπρόεδρος Προγραμμάτων και Στρατηγικής του Ατλαντικού Συμβουλίου των ΗΠΑ, είπε ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει ένα «άνοιγμα» των στρατηγικών σχέσεων Ελλάδας και ΗΠΑ και ότι η ανατολική Μεσόγειος αναδεικνύεται σε έναν σημαντικό «παίκτη» της γεωπολιτικής στρατηγικής. Ανέφερε επίσης ότι «η ανατολική Μεσόγειος είναι ένα σημαντικό πεδίο ανταγωνισμού και οι ΗΠΑ έχουν στόχο να βοηθήσουν να πάρει σάρκα και οστά η επανένωση της Κύπρου».   Ο αντιπρόεδρος του German Marshall Fund στις Βρυξέλλες, Ian Lesser, στο ίδιο πάνελ για την ανατολική Μεσόγειο έκανε άλλη μια δυσάρεστη πρόβλεψη, καθώς εκτίμησε ότι αυτό που θα συμβεί στην περιοχή είναι μια σειρά κρίσεων που θα δημιουργήσουν αρχικά ένα χάος και εν συνεχεία μια νέα τάξη πραγμάτων. Πηγή: https://www.lifo.gr/articles/opinions/229024/stoys-delfoys-diatypothikan-merikes-sklires-alitheies

Αλέξης Τσίπρας: Και με τον Μαδούρο και με τον Τραμπ

Πώς γίνεται να υποστηρίζει κανείς και τους δύο προέδρους; Αν είσαι ο Αλέξης Τσίπρας, μάλλον γίνεται.

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ 1.3.2019 | Πηγή: www.lifo.gr

Πώς γίνεται να είναι κανείς και με τον Μαδούρο και με τον Τραμπ; Αν είσαι ο Αλέξης Τσίπρας, μάλλον γίνεται, αλλά είναι ίσως το μοναδικό παράδειγμα πολιτικού στον κόσμο που εγκωμιάζει και τους δύο αντιπάλους. Οι στενές σχέσεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ με τη Βενεζουέλα, από τότε που ήταν ακόμα ένα μικρό κόμμα της αντιπολίτευσης, είναι γνωστές. Εκείνη την εποχή ο Αλέξης Τσίπρας μιλούσε για μια χώρα-παράδειγμα.   Οι σχέσεις αυτές έγιναν ακόμα πιο στενές όταν ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στην αξιωματική αντιπολίτευση. Όταν όμως πήρε την εξουσία, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν, αφού ο Τσίπρας προσπαθούσε με κάθε τρόπο να κερδίσει τη στήριξη των ΗΠΑ και γι’ αυτό άρχισε να κρατά κάποια απόσταση.

Λίγες μέρες μετά την εκλογική του νίκη, ο Πρόεδρος της Βενεζουέλας, Νικολάς Μαδούρο, τον συνεχάρη για τη «νίκη του προγράμματος κατά της λιτότητας» που νόμιζε ότι θα καταργούσε και τον προσκάλεσε να επισκεφθεί τη χώρα του. «Κάλεσα τον σύντροφο Αλέξη να επισκεφθεί τη Βενεζουέλα το συντομότερο δυνατό. Σχεδιάζει να έρθει στη Λατινική Αμερική.

Ανέφερε όλες τις πιέσεις που του ασκούνται, εξαιτίας του βάναυσου νεοφιλελεύθερου συστήματος που έχει εφαρμοστεί στην Ελλάδα» είχε δηλώσει τότε ο Μαδούρο. Η επίσκεψη αυτή δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.

Δύο χρόνια πριν, πάντως, το 2013, ήταν ο Αλέξης Τσίπρας που έστελνε τα συγχαρητήριά του στον Μαδούρο:   «Αγαπητέ σύντροφε Πρόεδρε Νικολάς, ο λαός της Βενεζουέλας, με απόλυτα δημοκρατικό τρόπο και διαφανείς διαδικασίες, με τη συμμετοχή εκατοντάδων διεθνών παρατηρητών των εκλογών (ανάμεσά τους και δύο Έλληνες), αποφάσισε τον αμετάκλητο δημοκρατικό δρόμο των αντι-νεοφιλελεύθερων δομικών αλλαγών στη χώρα σου με στόχο τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα.   Εκ μέρους όλων των μελών και φίλων της ριζοσπαστικής αριστεράς στην Ελλάδα σε συγχαίρω για μια δύσκολη, αλλά αποφασιστική, ιστορική νίκη του λαού σου.   Είμαστε απόλυτα πεπεισμένοι ότι οι δημοκρατικές, προοδευτικές, αριστερές αλλά και επαναστατικές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις στη χώρα του Μπολίβαρ αλλά και στις άλλες χώρες της περιοχής που αποτίναξαν ξενοκίνητες δικτατορίες στο πρόσφατο παρελθόν και διεφθαρμένα πολιτικά καθεστώτα δεν θα επιλέξουν την ιστορική οπισθοδρόμηση. Όπως λέει ο λαός μας, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Αλέξης Τσίπρας, πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ» .

 

Από τότε, όμως, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Ο Τσίπρας συντάχθηκε πλήρως με τον Τραμπ και οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν στην κυβέρνησή του ότι είναι η πιο φιλοαμερικανική των τελευταίων ετών στην Ελλάδα, η οποία τους έχει δώσει ό,τι της ζητήθηκε. Στην τελευταία επίσκεψή του στις ΗΠΑ, άλλωστε, ο Αλέξης Τσίπρας δεν δίστασε να μιλήσει για κοινές αξίες που έχει με τον Ντόναλντ Τραμπ και να του πλέξει το εγκώμιο. Στη δύσκολη θέση που έχει βρεθεί τώρα που η πίεση των ΗΠΑ αυξάνεται απέναντι στην κυβέρνηση του Μαδούρο, ο Τσίπρας προτίμησε να κρατήσει διπλή στάση.

Ως κυβέρνηση (που είναι αυτό που ενδιαφέρει τις ΗΠΑ) επέλεξε να ταυτιστεί σε γενικές γραμμές με τη θέση της Ε.Ε., ενώ άφησε το κόμμα (που δεν ενδιαφέρει κανέναν ιδιαίτερα) να εκφράσει την αλληλεγγύη του στην κυβέρνηση της Βενεζουέλας.   Τον περασμένο μήνα ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ, Πάνος Σκουρλέτης, κατόπιν συνεννόησης με τον Αλέξη Τσίπρα, συναντήθηκε με τον επιτετραμμένο της πρεσβείας της Βενεζουέλας στην Αθήνα, Freddy Fernandez, και συζήτησαν για την κατάσταση εκεί.

Ο γραμματέας του κόμματος, μετά το τέλος της συνάντησης, δήλωσε ότι «o ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει την αμέριστη στήριξη και την αλληλεγγύη του στον νόμιμο Πρόεδρο της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο ύστερα από την ενέργεια του ηγέτη της αντιπολίτευσης και προέδρου της Εθνικής Συνέλευσης της χώρας, Χουάν Γκουάιδο, να ανακηρύξει τον εαυτό του προσωρινό Πρόεδρο της χώρας, αμφισβητώντας με αυτόν τον τρόπο, η αντιπολίτευση, το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών του περασμένου Μαΐου.

Η πράξη αυτή έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά ενεργειών της αντιπολίτευσης το τελευταίο διάστημα, που ως στόχο έχουν να αποσταθεροποιήσουν την κυβέρνηση και να εμφανίσουν τον Πρόεδρο της χώρας ως παράνομο». Λίγες μέρες μετά, ο Γιώργος Κατρούγκαλος, ως αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, δήλωνε ότι η θέση της κυβέρνησης δεν αποκλίνει από τις θέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ, αναφερόμενος στον Χουάν Γκουαϊδό, υποστήριζε ότι «σεβόμαστε και υποστηρίζουμε τις αρμοδιότητες και της Εθνοσυνέλευσης της Βενεζουέλας και του Προέδρου της στην άσκηση των συνταγματικών τους αρμοδιοτήτων προς την κατεύθυνση διεξαγωγής εκλογών με τα χαρακτηριστικά που περιγράψαμε».

Η ανακοίνωση του ελληνικού ΥΠ.ΕΞ. ήταν ακόμα πιο προσεκτικά διατυπωμένη, με καθαρά διπλωματικό τρόπο, χωρίς καμία έκφραση αλληλεγγύης στον Μαδούρο, το όνομα του οποίου παραλείφθηκε εντελώς. Ο Αλέξης Τσίπρας εξακολουθεί να προσπαθεί να κρατήσει ικανοποιημένες και τις ΗΠΑ, που επιζητούν την ταύτιση όλων των δυτικών χωρών μαζί τους απέναντι στην κυβέρνηση της Βενεζουέλα και τον Νικολάς Μαδούρο, με τον οποίο τους ενώνουν παλιοί δεσμοί. Οι σχέσεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν μόνο ιδεολογικές και πολιτικές με την κυβέρνηση του Μαδούρο.

Τα τελευταία χρόνια, ειδικά μετά το 2012, η συνεργασία τους είχε και πιο πρακτικό χαρακτήρα (βλ. ταξίδι του Παππά μαζί τον κύπριο δικηγόρο Αρτέμη Αρτεμίου, εξπέρ στις offshore). Παρ’ ότι, πάντως, ο Μαδούρο τον αποκαλεί «σύντροφο», η στάση του Τσίπρα απέναντι στις ΗΠΑ δεν έχει καμία σχέση και ομοιότητα με τη δική του. Πέρα από την αριστερή ρητορική που υιοθετούσε μέχρι το 2012, ο Τσίπρας δεν συγκρούστηκε ποτέ με τις ΗΠΑ, ακόμα και όταν την εξουσία πήρε ο υπερ δεξιός Ντόναλντ Τραμπ. Αντιθέτως, ο Τσίπρας έγινε εξαρχής για την αμερικανική διοίκηση αυτό που φιλοδοξεί να γίνει τώρα ο αντίπαλος του Μαδούρο, ο Γκουαϊδό. Για άλλη μια φορά ο Τσίπρας πατάει σε δύο βάρκες, πέρα από πολιτικές αρχές και ιδεολογίες. Θα καταφέρει να συνεχίσει να ισορροπεί;

https://www.lifo.gr/articles/opinions/227996/aleksis-tsipras-kai-me-ton-madoyro-kai-me-ton-tramp

 

Γιατί είναι περιζήτητο ξαφνικά το ΚΙΝ.ΑΛ.

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ 28.2.2019 | Πηγή: www.lifo.gr

Ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε να κυβερνήσει τη χώρα για τέσσερα αδιατάρακτα ‒χωρίς να απειλείται η εξουσία του‒ χρόνια, μετερχόμενος διάφορες μεθόδους. Αυτό πιστώνεται στις προσωπικές του επιτυχίες, όπως και το ότι κατάφερε να καθιερώσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως το αντίπαλο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, εκτοπίζοντας οριστικά το πρώην ΠΑΣΟΚ και νυν ΚΙΝΑΛ από τη θέση αυτή.

Μένει να δει αν οι πολίτες κρίνουν ότι κυβέρνησε καλά, και άρα θα τον επιδοκιμάσουν, ή ότι δεν τα κατάφερε, οπότε θα τον αποδοκιμάσουν. Αυτή θα είναι η πρώτη μεγάλη δοκιμασία, μετά από αυτήν του Ιουλίου και του Σεπτεμβρίου του 2015, για την οποία όμως δεν βιάζεται καθόλου.

Ο κεντρικός πολιτικός σχεδιασμός του Τσίπρα είναι η παρουσίαση του κόμματός του (που φιλοδοξεί να εμφανίσει σε επίπεδο ευρύτερης παράταξης) ως της μοναδικής πολιτικής δύναμης της χώρας που στέκεται απέναντι στην ακροδεξιά, την οποία τοποθετεί στη θέση του αντιπάλου.   Τα εθνικά θέματα και η διαχείριση του προσφυγικού-μεταναστευτικού, παρά το πολιτικό κόστος που του έχουν δημιουργήσει, θα επιχειρήσει να τα χρησιμοποιήσει ως πλεονεκτήματα για να συσπειρώσει τον λεγόμενο προοδευτικό χώρο.

Για την ώρα, έχει καταφέρει να συσπειρώσει ένα τμήμα της λεγόμενης κεντροαριστεράς που τα παλαιότερα χρόνια κινούνταν μεταξύ Συνασπισμού και Σημίτη, όπως οι Μπίστης, Λιάκος, Ρεπούση κ.ά., για τους οποίους μπορεί να γίνεται θόρυβος στα ΜΜΕ, αλλά η εκλογική τους επιρροή είναι σχεδόν μηδενική.

Κάποιοι από αυτούς, μάλιστα, μαζί με ένα ευρύτερο «εκσυγχρονιστικό» μπλοκ, την περίοδο που στη ΝΔ αρχηγός ήταν ο Σαμαράς, στο ΠΑΣΟΚ ο Γιώργος Παπανδρέου και ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ταυτότητα ριζοσπαστικής αριστεράς, φλέρταραν με την ιδέα ενός φιλελεύθερου κόμματος με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που θα ένωνε φιλελεύθερους αντιεθνικιστές της ΝΔ, εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ και ορισμένους της πάλαι ποτέ Ανανεωτικής Αριστεράς που κινούνταν στα πέριξ.   Αυτό ήταν ένα σενάριο που δεν ευδοκίμησε, ωστόσο συζητούνταν πριν από κάποια χρόνια. Σήμερα όλοι αυτοί είναι πάλι σε διαφορετικά στρατόπεδα, ως αντίπαλοι.

Ο Αλέξης Τσίπρας, τόσο στις ευρωεκλογές όσο και στις εθνικές εκλογές, σκοπεύει να ταυτιστεί με το κεντρικό αφήγημα των δυνάμεων που κυριάρχησαν στην Ε.Ε. την προηγούμενη περίοδο με επικεφαλής τη Μέρκελ, το οποίο θα μοιάζει όμως περισσότερο με αυτό του Μακρόν και θα θέτει την ακροδεξιά ως αντίπαλο.   Μόνο που στη θέση της ακροδεξιάς δεν τοποθετεί ούτε τη Χρυσή Αυγή (για την οποία έχει καταγγελθεί από κάποιους πολιτικούς αντιπάλους του ότι την μεταχειρίζεται) ούτε τα ακροδεξιά εθνικιστικά κόμματα που αναδύονται (και προβάλλονται έως και υπέρμετρα σε κάποια ΜΜΕ, ακόμα και δημόσια).

 

Από τα κόμματα αυτά, άλλωστε, το Μαξίμου προσδοκά να κόψουν ψήφους από τη ΝΔ, οπότε δεν τα βάζει στο στόχαστρο. Αντιθέτως, του ασκείται κριτική ότι τα πριμοδοτεί κιόλας.   Στη θέση του ακροδεξιού αντιπάλου βάζει τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη ΝΔ, παρότι πρόκειται για το αδελφό κόμμα του CDU της Μέρκελ (για τη συνεργασία με το οποίο ο ίδιος ο Τσίπρας είχε προτρέψει το γερμανικό σοσιαλιστικό κόμμα, όταν μετά τις εκλογές οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες είχαν ενδοιασμούς).   Με την τακτική αυτή ο Τσίπρας εκτιμά ότι θα πετύχει τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση και θα στιγματίσει τον πολιτικό του αντίπαλο στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το επιτελείο του έχουν αποφασίσει να κρατήσουν χαμηλούς τόνους, παρ’ ότι όλο και περισσότερα στελέχη της ΝΔ προτείνουν το αντίθετο. Όσο θα πλησιάζουν οι εκλογές, και οπωσδήποτε μετά την ανακοίνωση της ημερομηνίας των εθνικών εκλογών, το δίλημμα που θα θέτει η ΝΔ θα είναι το «αυτοδυναμία ή χάος».

 

Η ΝΔ αναμένεται να υπερψηφιστεί από πολίτες που θα θελήσουν να καταψηφίσουν την κυβέρνηση, αλλά υστερεί στη θετική ψήφο, την οποία όμως χρειάζεται για να πετύχει την αυτοδυναμία που επιδιώκει. Μεγάλη αδυναμία της ΝΔ παραμένει το κοινωνικό της προφίλ, το οποίο νομίζει ότι έχει βελτιώσει.   Όσο, όμως, δεν δίνει συγκεκριμένες απαντήσεις για το τι θα κάνει με τους εκατοντάδες χιλιάδες που εξαρτώνται πλέον από τα επιδόματα, με τους συνταξιούχους και όσους φτωχοποιήθηκαν και εξαθλιώθηκαν τα χρόνια της κρίσης, ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού παραμένει επιφυλακτικό.   Άγνωστο μέγεθος, αλλά κρίσιμο για την ανάδειξη της επόμενης κυβέρνησης, παραμένει η αποχή, η οποία στις τελευταίες εκλογές (μετά την απογοήτευση του δημοψηφίσματος) έφτασε σε πρωτοφανή υψηλά ποσοστά.

Μάχη θα δοθεί και για το ΚΙΝ.ΑΛ., το οποίο διεκδικούν να τεμαχίσουν τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΝΔ, ενώ αυτό παλεύει να φτάσει στις εκλογές χωρίς να αποδεκατιστεί.   Στην πραγματικότητα, παρ’ ότι τα δύο μεγαλύτερα κόμματα θα ήθελαν να αθροίσουν τις όποιες δυνάμεις του στις δικές τους, αμφότερα το χρειάζονται μετά τις εκλογές.   Για την ώρα, οι περισσότερες αναλύσεις προβλέπουν ότι δύσκολα θα επιτευχθεί αυτοδυναμία, οπότε, σε αυτή την περίπτωση, όποιο από τα δύο κόμματα και να κερδίσει, θα χρειαστεί εκλογικό εταίρο. Ούτε το ΚΚΕ, ούτε η Χρυσή Αυγή μπορούν να παίξουν αυτόν τον ρόλο. Οπότε, μένει μόνο το ΠΑΣΟΚ, που θα μπορούσε να συνεργαστεί και με τους δύο.   Αυτή ακριβώς είναι η μάχη που δίνεται αυτή την περίοδο στο παρασκήνιο. Είναι γνωστό ότι στο ΚΙΝ.ΑΛ. υπάρχουν στελέχη που μετά τις εκλογές επιθυμούν σφόδρα τη συνεργασία τους με τη ΝΔ, ώστε να σχηματιστεί κυβέρνηση, ενώ κάποιοι άλλοι θέλουν συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση, καθώς εκτιμούν ότι μόνο έτσι θα ξαναμπούν αργά ή γρήγορα στο παιχνίδι.

Συζητήσεις, έως και συνεννοήσεις, με κάποιους έχουν γίνει εδώ και πολύ καιρό. Ποια πλευρά θα κερδίσει αυτήν τη διελκυστίνδα θα φανεί μετά τις εκλογές. Η Φώφη Γεννηματά παλεύει να κρατήσει το κόμμα ενωμένο ως τότε, ενώ δεν αποκλείεται, αν τελικά συνεργαστεί με το ένα κόμμα, να αυτομολήσουν αυτοί που ήθελαν το άλλο. Για την ακρίβεια, αυτό είναι το πιθανότερο σενάριο.   Ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Κώστας Λαλιώτης αναγκάστηκαν, μετά από πιέσεις, να βάλουν τέρμα στη σχετική φιλολογία που αναπτύχθηκε τις προηγούμενες μέρες. Και οι δύο (μολονότι η σχέση καθενός με τον Αλέξη Τσίπρα είναι διαφορετική) δήλωσαν ότι δεν σκοπεύουν να πάνε στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κανείς τους δεν διέψευσε ότι συζητά μαζί τους ούτε απέκλεισαν μετεκλογική συνεργασία. Το αντίθετο.   Άλλωστε, ο Τσίπρας ποτέ δεν τους ενέταξε στον προεκλογικό του σχεδιασμό αλλά στην στρατηγική του για την επόμενη μέρα.

Tο άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Ο αγώνας για επιβίωση των πολιτικών δυνάμεων, οι ευρωεκλογές και η νομή της εξουσίας

 

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ 20.2.2019 | Πηγή: www.lifo.gr

«Εμείς οι αστοιχείωτοι καταφέρνουμε και ξεπερνάμε, πολλές φορές, ακόμα και θεσμικά εμπόδια, αυτών που έχουν ιδιαίτερη στοιχείωση» είχε πει –όχι σε άψογα ελληνικά– ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας προς τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας, Παύλο Πολάκη, πριν από περίπου δύο χρόνια.

Η φράση αυτή είχε προκαλέσει έντονη κριτική τότε, όχι τόσο για τα ελληνικά του κ. Τσίπρα όσο για την περιφρόνηση των θεσμών. Ο κ. Πολάκης αυτές τις μέρες πρωταγωνίστησε για άλλη μια φορά, καθώς, μετά την αποκάλυψη ότι έτυχε ευνοϊκής μεταχείρισης από την Attica Bank, η οποία του χορήγησε δάνειο 100.000 ευρώ, τηλεφώνησε στον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος για να του πει να ψάξει τη νομιμότητα των δανείων άλλων πολιτικών, αλλιώς σε τρεις μέρες θα πήγαινε από κει.   Πέρα, όμως, από την πρακτική και τη ρητορική αυτή, που παραπέμπει στο ύφος μη δημοκρατών πολιτικών, υπήρξε και υποκλοπή της συνομιλίας τους, η οποία διοχετεύτηκε (παραποιημένη, σύμφωνα με τον κ. Στουρνάρα) σε φιλοκυβερνητικό μέσο.

Όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στη χώρα καταδεικνύουν ότι ούτε το δημοκρατικό πολίτευμα ούτε η κοινοβουλευτική μας δημοκρατία λειτουργούν υποδειγματικά (μεταγραφές βουλευτών έναντι ανταλλαγμάτων, εκβιασμοί, αλληλομηνύσεις και καταγγελίες πρώην υπουργών, υποκλοπές συνομιλιών κ.ά.), ούτε η Δικαιοσύνη φαίνεται να είναι σε εγρήγορση (μειωμένο ενδιαφέρον για τις πράξεις ή παραλείψεις της εξουσίας, ατιμωρησία, καθυστέρηση της δίκης της Χρυσής Αυγής κ.λπ.).

Σε αυτό το περιβάλλον οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας ασχολούνται κυρίως με την επιβίωσή τους και τη νομή της εξουσίας. Έτσι, είδαμε αυτή την εβδομάδα να ορκίζονται ως μέλη της κυβέρνησης δύο ατυχήσαντες πολιτευτές του ΠΑΣΟΚ (ένας που γαλουχήθηκε στο περιβάλλον του Άκη Τσοχατζόπουλου και ένας από τη δεύτερη κατηγορία των «κηπουρών» του Γιώργου Παπανδρέου).

Δεν πρόκειται για πολιτικούς που κρατούσαν χαμηλούς τόνους και ήταν κοντά στις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ αλλά για πολιτικούς που μέχρι πρότινος έκαναν την πιο έντονη κριτική που μπορούσαν σε πολιτικό αντίπαλο.   Είναι ενδεικτικό ότι οι τρεις τελευταίες δηλώσεις του κ. Μωραΐτη για την κυβέρνηση στην οποία μπήκε ήταν οι εξής: «Το μοναδικό τους σχέδιο ήταν, και είναι, ο τυχοδιωκτισμός», «Στην κυβέρνηση αξίζουν 3 Όσκαρ: το Όσκαρ της αποτυχίας, το Όσκαρ του τυχοδιωκτισμού και το Όσκαρ του διχασμού» και «Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ. είναι η μεγαλύτερη πολιτική απάτη της Μεταπολίτευσης».

Όσο για τον Άγγελο Τόλκα, αυτός έκανε σφοδρή κριτική στην κυβέρνηση για τη Συμφωνία των Πρεσπών, παίρνοντας μάλιστα θέση πιο σκληρή από αυτήν του κόμματός του. Αν και ανήκε στο πολιτικό περιβάλλον του Γ. Παπανδρέου (που είναι υπέρ της συμφωνίας), στη διαμόρφωση του δικού του κριτηρίου υπερίσχυσε το ότι οι ψηφοφόροι του είναι Μακεδόνες.

Ο κ. Τόλκας, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, επιθυμούσε διακαώς να πάρει το χρίσμα του υποψήφιου περιφερειάρχη του κόμματός του και, όταν έλαβε αρνητική απάντηση από την ηγεσία, αποφάσισε να δεχτεί την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, που τον πολιορκούσε.   Το επιτελείο του κ. Τσίπρα είναι εδώ και μήνες ανήσυχο για την πολιτική ζημιά που καταγράφουν στη Μακεδονία εξαιτίας της Συμφωνίας των Πρεσπών. Για τον λόγο αυτό αποφάσισαν να την περιορίσουν με μεταγραφές πρώην βουλευτών και πολιτευτών του ΠΑΣΟΚ.

 

Τη δουλειά έχουν αναλάβει εδώ και καιρό ο Χριστόφορος Βερναρδάκης και ο Μάρκος Μπόλαρης, οι οποίοι είχαν συναντήσει τον κ. Τόλκα και κάποια άλλα στελέχη στη Μακεδονία.   Ο κ. Βερναρδάκης δήλωσε ότι θα υπάρξουν κι άλλες αποχωρήσεις από το κόμμα της κ. Γεννηματά, προβλέποντας ότι το ΚΙΝ.ΑΛ. θα δυσκολευτεί να μπει στη Βουλή. Το βέβαιο είναι ότι εκείνος, για λογαριασμό του Αλέξη Τσίπρα, κάνει ό,τι μπορεί γι’ αυτό. Αρκετά στελέχη του χώρου αυτού, πάντως, είναι γεγονός ότι παίζουν και στα δύο στρατόπεδα εδώ και καιρό.   Δεν είναι μόνο ο Γ. Παπανδρέου που διατηρεί διαύλους με τον Τσίπρα. Είναι και ο Κώστας Λαλιώτης, που, ενώ φέρεται να είναι συνεργάτης της κ. Γεννηματά, κυβερνητικές πηγές αναφέρουν ότι συναντάται συχνά με τον πρωθυπουργό και μάλιστα ότι είναι ο μόνος που ακούει και υπολογίζει απ’ όσους πασοκογενείς έχει κοντά του. Επίσης, ο κ. Λαλιώτης είχε διαθέσει τον προσωπικό του μηχανισμό σε στενό συνεργάτη του πρωθυπουργού, ήδη από τις εκλογές του 2015.

Το άλλο θέμα που απασχολεί έντονα το πολιτικό προσωπικό της χώρας αυτές τις μέρες είναι η στελέχωση των ευρωψηφοδελτίων. Κανείς δεν είναι σίγουρος ακόμα αν ο Αλέξης Τσίπρας δεν το ξαναγυρίσει σε λίστα αντί σταυρού, καθώς οι περιορισμένες θέσεις των ευρωβουλευτών είναι περιζήτητες και θα ήθελε να τις διαθέσει σε δικούς του ανθρώπους. Με το σύστημα του σταυρού θα αναγκαστεί να αναζητήσει προσωπικότητες γνωστές πανελλαδικά για να χρίσει υποψηφίους, τις οποίες όμως δύσκολα θα ελέγχει απολύτως. Με τη λίστα, θα βάλει απλώς τους δικούς του ανθρώπους, οι οποίοι μπορεί να μην έχουν καμία πιθανότητα να εκλεγούν με σταυρό.

 

Ο λόγος που οι έδρες στην Ευρωβουλή είναι τόσο περιζήτητες είναι οι οικονομικές απολαβές, οι οποίες είναι μεγαλύτερες και από αυτές του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο μισθός, μαζί με τις αποζημιώσεις, είναι κοντά στα 15.000 ευρώ, ενώ λαμβάνουν κι ένα κονδύλι 24.000 ευρώ τον μήνα για συνεργάτες (πέρα από το δικαίωμα αποσπάσεων δημοσίων υπαλλήλων που έχουν), μελέτες κ.λπ., το οποίο όμως διαθέτουν όπως θέλουν.   Οι απολαβές αυτές δεν υπάρχουν πλέον στην Ελλάδα για κανένα άλλο αξίωμα και αντιλαμβάνεται κανείς πως αν κάποιοι είναι πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα για μια θέση βουλευτή ή υπουργού, για τη θέση του ευρωβουλευτή (η οποία έχει ελάχιστες απαιτήσεις, καθώς ο ρόλος τους είναι περίπου διακοσμητικός) υπάρχει τεράστιος ανταγωνισμός.   Δυστυχώς, σε μια περίοδο κατά την οποία οι πολιτικές Αρχές και οι ιδεολογίες στη χώρα μας έχουν υποχωρήσει μεταξύ του πολιτικού προσωπικού, το ωμό κυνικό προσωπικό συμφέρον είναι το κριτήριο για τις επιλογές πολλών πολιτικών, όπως μπορεί να αντιληφθεί ο καθένας με όσα συμβαίνουν και έρχονται στο φως της δημοσιότητας καθημερινά.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

https://www.lifo.gr/print/eptaimero/227139/o-agonas-gia-epiviosi-ton-politikon-dynameon-oi-eyroekloges-kai-i-nomi-tis-eksoysias

 

Καμία ενημέρωση για το τι συζήτησαν Τσίπρας Ερντογάν

 

Αρκετές μέρες μετά την επίσκεψη στην Τουρκία, δεν έχει γίνει σαφής ούτε ο λόγος της συνάντησης αυτής ούτε το αποτέλεσμα, πλην κάποιων γενικών ανακοινώσεων περί επανέναρξης της συζήτησης των «μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης» και κάποιων δευτερευόντων ζητημάτων που δεν χρειαζόταν να συζητηθούν σε επίπεδο αρχηγών.

Το πιο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό της επίσκεψης αυτής ήταν ότι η συνάντηση Ερντογάν – Τσίπρα διήρκεσε 2,5 ώρες, χωρίς να είναι κανένας υπηρεσιακός παράγοντας παρών.   Πολλοί αναρωτήθηκαν για ποιον λόγο ο Αλέξης Τσίπρας θέλησε να είναι μόνος (ενώ κάτι τέτοιο δεν συνηθίζεται) με τον Τούρκο Πρόεδρο, χωρίς κανέναν διπλωμάτη, κάποιο αρμόδιο στέλεχος του υπουργείου Εξωτερικών, τη στιγμή που δεν γνωρίζει καν σε βάθος τον φάκελο των ελληνοτουρκικών.

Οι υπηρεσιακοί παράγοντες, πέρα από το ότι θα μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να τον γλιτώσουν από κάποια πιθανή γκάφα, αποτελούν και τη λεγόμενη «θεσμική μνήμη» και η παρουσία τους αυτονόητα διασφαλίζει κάποιες εγγυήσεις.

Όπως αναφέρουν Έλληνες διπλωμάτες, είναι αρκετά ασυνήθιστο τέτοιες συναντήσεις να γίνονται χωρίς την παρουσία υπηρεσιακών και αυτό συνιστά επικίνδυνη διπλωματία. Ειδικά όταν είναι γνωστό ότι επιδίωξη του Ταγίπ Ερντογάν είναι να ανοίγει πάντα όλη την ατζέντα, επιχειρώντας να αντιμετωπιστούν ως διμερή θέματα που η Ελλάδα αντιμετωπίζει ως διεθνή, κατά την πάγια τακτική της.   Όπως, για παράδειγμα, το άνοιγμα της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, για το οποίο πιέζουν την Τουρκία οι ΗΠΑ και η Δύση (στο πλαίσιο της επιδίωξης περιορισμού της Ρωσικής Εκκλησίας) και δεν υπάρχει κανένας λόγος να μπει σε παζάρι με το θέμα των μουφτήδων, όπως επιχειρεί ο Ερντογάν.

Για ποιον λόγο, λοιπόν, ο Τσίπρας θέλησε να διαπραγματευτεί μόνος, χωρίς να έχει μαζί του παρόντα κανέναν από τους αρμόδιους για τα ελληνοτουρκικά; Καμία απάντηση δεν έχει δοθεί και μία εβδομάδα μετά κανείς δεν γνωρίζει τι πραγματικά συζήτησε ο πρωθυπουργός με τον Ερντογάν, καθώς δεν έχει ενημερώσει κανέναν, ως όφειλε.

***

https://www.lifo.gr/print/eptaimero/226213/o-kynismos-toy-tsipra-kai-i-politiki-afeleia-toy-kammenoy

Γ. Κατρούγκαλος: Βλέπουμε θετικά τη συμμετοχή της Τουρκίας στα ενεργειακά της αν. Μεσογείου

https://www.naftemporiki.gr/story/1455932/g-katrougkalos-blepoume-thetika-ti-summetoxi-tis-tourkias-sta-energeiaka-tis-an-mesogeiou

 

Ο κυνισμός του Τσίπρα και η πολιτική αφέλεια του Καμμένου

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ 13.2.2019 | Πηγή: www.lifo.gr

Καμία αισιοδοξία δεν επιτρέπουν οι πολιτικές εξελίξεις, οι οποίες είναι πλούσιες κατά τ’ άλλα, καθώς στην πολιτική σκηνή συμβαίνουν πολλά. Όλα όσα συμβαίνουν, όμως, δεν είναι παρά συμπτώματα της παρακμής στην οποία βρίσκεται η χώρα εδώ και μερικά χρόνια. — Δεν ήταν το πιο σημαντικό πολιτικό γεγονός, ήταν όμως συγκλονιστικό και ενδεικτικό για το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού της χώρας: η είδηση της καταδίκης και της διάψευσης από τη Δικαιοσύνη των καταγγελιών του αναπληρωτή υπουργού Υγείας, Παύλου Πολάκη, κατά του δημοσιογράφου Βασίλη Μπεσκένη, ότι είχε διοριστεί από την προηγούμενη κυβέρνηση στο ΚΕΕΛΠΝΟ (Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων).

Ο δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ πέθανε πριν από έναν χρόνο (σε ηλικία 43 ετών) και δεν ζει σήμερα για να χαρεί τη δικαίωσή του. Σύμφωνα με την απόφαση του δικαστηρίου, «ο κ. Πολάκης δεν προσπάθησε καν να βρει αποδεικτικά στοιχεία πριν εξυβρίσει τον Βασίλη Μπεσκένη», ενώ η Εισαγγελία Διαφθοράς απεφάνθη ότι μετά από έρευνα αποδείχθηκε πως «ο εκλιπών δημοσιογράφος δεν είχε καμία απολύτως σχέση με το ΚΕΕΛΠΝΟ».   Ο Β. Μπεσκένης είχε αρνηθεί δημόσια ότι είχε διοριστεί στο ΚΕΕΛΠΝΟ και είχε «καρφιτσώσει» στον προσωπικό του λογαριασμό στο Τουίτερ ένα σχόλιο με το οποίο υποστήριζε ότι δεν έχει πάρει «ούτε μισό σεντ του ευρώ» από τον συγκεκριμένο οργανισμό.

Στην κυβέρνηση υπάρχουν αρκετοί, πάντως, που συμμερίζονται το «δόγμα Ρασπούτιν», όπως το έχει περιγράψει και πρώην δικαστικός, σύμφωνα με το οποίο μπορούν να κατηγορούν όσους θεωρούν πολιτικούς τους αντιπάλους, ώστε να κερδίσουν επικοινωνιακά τις εντυπώσεις, και ας δικαιωθούν μετά αυτοί από τη Δικαιοσύνη, της οποίας οι ρυθμοί είναι γνωστό πόσο αργοί είναι.

Ο καταγγελτικός λόγος –αδιάφορο αν είναι τεκμηριωμένος ή όχι– ήταν το «μεγάλο προσόν» και του Πάνου Καμμένου για πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που απολάμβαναν τις επιθέσεις του προς τους πολιτικούς τους αντιπάλους και τον καταχειροκροτούσαν στη Βουλή όταν εξαπέλυε τα βέλη του. Τώρα, όμως, τα πράγματα άλλαξαν και οι πρώτες προειδοποιητικές βολές κατευθύνθηκαν ήδη εναντίον του πρωθυπουργού, ο οποίος του απάντησε ακόμα πιο σκληρά.

 

Ο πρώην κυβερνητικός εταίρος του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος είναι και το τελευταίο του «θύμα» (μετά τους Αλαβάνο, Λαφαζάνη, Βαρουφάκη, Κωνσταντοπούλου, Κοτζιά κ.ά.), τον χαρακτήρισε «ψυχρό εκτελεστή» κι εκείνος του απάντησε, με το γνώριμο ύφος, ότι θα έπρεπε να τον ευγνωμονεί που δεν τον άφησε να γίνει Αντώνης Σαμαράς και να ρίξει την κυβέρνηση.   Οι πληροφορίες λένε ότι ο Πάνος Καμμένος είναι συγκλονισμένος από τον κυνισμό που επέδειξε απέναντί του ο πρωθυπουργός, με τον οποίο διατηρούσαν μια φιλική σχέση, πέρα από την πολιτική.

Βέβαια, ο Τσίπρας δεν θα έβαζε ποτέ τη φιλία τους πάνω από τα συμφέροντά του, πράγμα που η πολιτική αφέλεια του Πάνου Καμμένου τον εμπόδιζε να δει το προηγούμενο διάστημα. Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ έκανε αυτό που ξέρει και έκανε πάντα. Έχει αποδείξει, άλλωστε, ότι είναι πολιτικός παίκτης, τακτικιστής και κυνικός.

Ο Πάνος Καμμένος απλώς ονειρευόταν πάντα να γίνει υπουργός Εθνικής Άμυνας. Το επιδίωκε για χρόνια, σχεδόν βουλιμικά, μέσα στην παράταξή του, η οποία δεν του έκανε τη χάρη, και το κέρδισε μόνο όταν του το έδωσε ως αντάλλαγμα για την υποστήριξη ο Αλέξης Τσίπρας. Για όσο τον χρειαζόταν όμως.

Η χρησιμότητά του τώρα έχει τελειώσει και ο πρωθυπουργός δεν φημίζεται για τον συναισθηματισμό του. Αυτά που τέσσερα χρόνια έλεγαν μαζί για τους κοινούς πολιτικούς τους αντιπάλους τώρα ο Καμμένος θα τα ακούει για τον ίδιο.   Ήδη, πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που ως τώρα ισχυρίζονταν, όπως και ο αρχηγός τους, ότι ο Πάνος Καμμένος είναι ένας «έντιμος κεντροδεξιός», αρχίζουν να τον χαρακτηρίζουν εθνικιστή και ακραίο, ενώ ο ίδιος ο Τσίπρας, σύμφωνα με όσα αποκαλύφθηκαν στη Βουλή, τον κατηγόρησε, μέσα από ανταλλαγή γραπτών τηλεφωνικών μηνυμάτων, ότι ρίχνει γέφυρες με τη Νέα Δημοκρατία. Μια άλλη αποκάλυψη στην οποία προέβη ο Πάνος Καμμένος και η οποία δεν έχει διαψευστεί ούτε φωτιστεί περαιτέρω, παρά τη σοβαρότητά της, είναι ότι ο πρώην βουλευτής των ΑΝ.ΕΛ. (που ανεξαρτητοποιήθηκε) Νίκος Νικολόπουλος διαθέτει sites τα οποία χρηματοδοτούνται μέσω κρατικής διαφήμισης και τη μεσολάβηση του υπουργού Νίκου Παππά.

Ο Πάνος Καμμένος, μέσα στην απελπισία του να μη χάσει την κοινοβουλευτική του ομάδα, απευθύνθηκε σε αυτούς που έφυγαν, είτε για να επιστρέψουν οι ίδιοι στο κόμμα είτε για να του επιστρέψουν την έδρα τους.   Όταν βρήκε τοίχο (και) από τον Νίκο Νικολόπουλο, του έστειλε μήνυμα με sms ότι θα βγάλει (στη δημοσιότητα) τα sites του με τις κρατικές διαφημίσεις και τα «άλλα με τον Παππά». Ο Ν. Νικολόπουλος τον κατηγόρησε ότι αυτό ήταν εκβιασμός και ότι θα απευθυνόταν στη Δικαιοσύνη, με τον Καμμένο να του απαντά ότι «τώρα εξηγούνται όλα», δίνοντας τα μηνύματα στη δημοσιότητα.

Το Μέγαρο Μαξίμου για την ώρα έχει αποφασίσει να κρατήσει χαμηλούς τόνους απέναντι σε όσα λέει ο Πάνος Καμμένος και η γραμμή είναι να του συμπεριφέρονται σαν τρολ και να «μην τον ταΐζουν». Μερικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, που δεν τον συμπαθούν και ζορίστηκαν πολύ όσο είχε την προστασία του Αλέξη Τσίπρα, δύσκολα θα κρατηθούν.

ολόκληρο το άρθρο

https://www.lifo.gr/print/eptaimero/226213/o-kynismos-toy-tsipra-kai-i-politiki-afeleia-toy-kammenoy

 

 

Τοπίο πολιτικής παρακμής

Εικονική κοινοβουλευτική δημοκρατία

 

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ 6.2.2019 Πηγή: www.lifo.gr

Από την αρχή της ελληνικής κρίσης και το πρώτο μνημόνιο το πολιτικό τοπίο είχε αρχίσει να μοιάζει με κινούμενη άμμο. Τα μεγάλα κόμματα συρρικνώθηκαν, τα μικρά διογκώθηκαν, νεοναζιστές μπήκαν στη Βουλή, καινούργια κόμματα εμφανίστηκαν και άλλα εξαφανίστηκαν, ενώ γραφικές προσωπικότητες που κάποτε έβλεπες μόνο στην trash tv βρέθηκαν στο Κοινοβούλιο να εκπροσωπούν τους πολίτες της χώρας. Δέκα χρόνια μετά, η πολιτική ρευστότητα συνεχίζεται, χωρίς να έχει εμφανιστεί τίποτα νέο, απλώς ανακατεύοντας ξανά και ξανά τα ίδια φθαρμένα υλικά.

 

Οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας επιβεβαιώνουν πλήρως τους πολιτικούς αναλυτές που μιλούν εδώ και καιρό για «εικονική κοινοβουλευτική δημοκρατία».   Είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση Τσίπρα είναι μια κυβέρνηση μειοψηφίας, καθώς στηρίζεται πλέον σε ένα μόνο κόμμα, στο οποίο ο ελληνικός λαός δεν έδωσε ποτέ εντολή αυτοδυναμίας. Από τη στιγμή που το κόμμα των ΑΝ.ΕΛ. αποχώρησε και πέρασε στην αντιπολίτευση, έχει πρόβλημα πολιτικής νομιμοποίησης. Αυτό, όμως, δεν προβλημάτισε ποτέ το κυβερνητικό επιτελείο.

 

Το μόνο που το απασχόλησε ήταν να ξεπεραστούν τα πρακτικά εμπόδια στη Βουλή, ώστε να περνάνε τα νομοσχέδια με 151 βουλευτές. Αυτό δεν γινόταν χωρίς να διαλυθεί η κοινοβουλευτική ομάδα του Πάνου Καμμένου, ο οποίος όμως απειλούσε την κυβέρνηση ότι, αν το κάνουν, δεν θα προλάβουν να πάνε στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Βρέθηκε έτσι, για άλλη μια φορά, λύση-τέχνασμα. Οι έξι βουλευτές, που εδώ και μήνες είναι σε συνεννόηση με την κυβέρνηση (Έλενα Κουντουρά, Βασίλης Κόκκαλης, Κατερίνα Παπακώστα, Σπύρος Δανέλλης, Κώστας Ζουράρις και Θανάσης Παπαχριστόπουλος), ζήτησαν με επιστολή από τον πρόεδρο της Βουλής να προσμετράται η ψήφος τους σε αυτές του ΣΥΡΙΖΑ.

Πέρα από τα θεσμικά ζητήματα, υπάρχει σαφώς και θέμα πολιτικής ηθικής, το οποίο επισήμαναν πολλά στελέχη της αντιπολίτευσης, καθώς οι έξι βουλευτές εξελέγησαν με άλλα κόμματα και βρίσκονται σε άλλες κοινοβουλευτικές ομάδες. Το πλέον πρωτοφανές, ωστόσο, είναι η εκ των προτέρων εκχώρηση της ψήφου τους σε νομοσχέδια που δεν έχουν δει ακόμα.

Οι βουλευτές, σύμφωνα με το Σύνταγμα, ψηφίζουν κατά συνείδηση και ακόμα κι αυτοί του κυβερνώντος κόμματος μπορούν να καταψηφίσουν έναν νόμο με τον οποίο διαφωνούν. Οι εν λόγω έξι, όμως, δίνουν λευκή επιταγή στην κυβέρνηση και δεσμεύονται να ψηφίζουν «ναι σε όλα», χωρίς να ξέρουν καν τι πρόκειται να έρθει προς ψήφιση.

Οι έξι επιστολές που έστειλαν στη Βουλή είναι περίπου ίδιες, καθώς ένας από αυτούς παραδέχτηκε ότι γράφτηκε καθ’ υπόδειξιν του Μεγάρου Μαξίμου. Η μοναδική που διέφερε, πλην της κατακλείδας, ήταν της Κατερίνας Παπακώστα, που χρειάστηκε δύο σελίδες για να αιτιολογήσει την απόφασή της, συνοδεύοντάς τη με βαρύγδουπες φράσεις όπως «… Θεωρώ καθήκον και υποχρέωσή μου, όπως πρέσβευε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής…», ενώ όλοι οι υπόλοιποι έγραψαν απλώς διεκπεραιωτικά σε 4-5 σειρές ότι ζητούν η ψήφος τους να προσμετράται σε αυτές του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Ο Θ. Παπαχριστόπουλος των ΑΝ.ΕΛ., που ορκιζόταν ότι θα παρέδιδε την έδρα την περασμένη Παρασκευή, ζήτησε παράταση, ο Τέρενς Κουίκ και η Μαρίνα Χρυσοβελώνη, αν και σκληροί δεξιοί μέχρι πρότινος, προσπαθούν να ενταχθούν στον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο Σπύρος Δανέλλης, που πριν από λίγες μέρες δήλωνε πως η στήριξή του στην κυβέρνηση είναι μόνο για τη Συμφωνία των Πρεσπών, τώρα δέχεται να ψηφίζει «ναι» σε όσα νομοσχέδια θα φέρει, χωρίς να τα έχει δει καν.

Η φράση της εβδομάδας που πέρασε είναι μάλλον του Πάνου Καμμένου, που είπε: «Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη να έχει (σ.σ. ο Τσίπρας) 151 βουλευτές, αλλά θα έπρεπε αυτοί οι βουλευτές να εξαγοραστούν από τους Ανεξάρτητους Έλληνες; Δεν υπήρχανε άλλοι, από το ΠΑΣΟΚ ή από το Ποτάμι;». Τα λόγια αυτά αντανακλούν πλήρως την κατάσταση που επικρατεί στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Ο Καμμένος εξακολουθεί να προβληματίζει το Μέγαρο Μαξίμου, καθώς ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να «κάνει τη δουλειά του», χωρίς όμως να «απασφαλίσει τον Πάνο». Τον φοβούνται γιατί γνωρίζει πράγματα που δεν θα ήθελαν να βγουν στη δημοσιότητα, όπως ισχυρίζονται πολλοί; Τα κυβερνητικά στελέχη το αρνούνται και λένε ότι απλώς είναι ενοχλητικό να φωνάζει και προτιμούν να τον κρατάνε ήσυχο.

 

Ο Καμμένος, πάλι, εφαρμόζει για την ώρα την τακτική «μια στο καρφί και μια στο πέταλο», καθώς το παζάρι με τον Τσίπρα στο παρασκήνιο συνεχίζεται και, παρότι ο τελευταίος απάντησε εκνευρισμένος στη Νέα Δημοκρατία ότι δεν εκβιάζεται, τα πραγματικά περιστατικά δείχνουν ότι δεν θα ρισκάρει εύκολα μια ρήξη με τον πρώην συνέταιρό του. Άλλωστε, ο Τσίπρας αυτό που ήθελε το πέτυχε: να περάσει τη Συμφωνία των Πρεσπών, χωρίς να πέσει η κυβέρνηση. Αντιθέτως, ο Καμμένος αντιλήφθηκε εκ των υστέρων ότι την έχει πατήσει, γι’ αυτό και δήλωσε ότι εξαπατήθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα.

 

Τι εννοεί ακριβώς; Ο αρχηγός των ΑΝ.ΕΛ. αναφέρεται κυρίως στους χρόνους που είχαν συμφωνήσει με τον πρωθυπουργό. Είναι αλήθεια ότι ο Τσίπρας του είχε πει πως θα καθυστερούσε να φέρει τη Συμφωνία των Πρεσπών, κάπου τον Μάρτιο, αφήνοντας να εννοηθεί ότι αυτό θα ήταν λίγο πριν από τις εκλογές. Άρα ο Καμμένος δεν είχε να χάσει και πολλά. Για την ακρίβεια, δεν είχε να χάσει σχεδόν τίποτα, πάρα μόνο λίγες μέρες εξουσίας. Ο Τσίπρας, όμως, τον αιφνιδίασε, φέρνοντάς την όσο πιο σύντομα γινόταν (μια εξήγηση είναι οι πιέσεις που δεχόταν από την Ε.Ε. γι’ αυτό), και μάλιστα παίρνοντάς του τους βουλευτές και αφήνοντάς τον χωρίς κοινοβουλευτική ομάδα. Κυβερνητικές πηγές υποστηρίζουν ότι ο Καμμένος είχε συμφωνήσει να «δανείσει» βουλευτές του στον πρωθυπουργό, εάν δεν έβρισκε από αλλού όσους χρειαζόταν, και ότι ο πρόεδρος των ΑΝ.ΕΛ. ήταν αυτός που δεν τα είχε υπολογίσει καλά και τώρα διαμαρτύρεται.

Στους ΑΝ.ΕΛ. επισημαίνουν, ωστόσο, ότι είναι άλλο να τον αφήνουν χωρίς βουλευτές κι εκτός κυβέρνησης για δέκα μήνες (αν οι εκλογές γίνουν τον Οκτώβριο, όπως θέλει ο Τσίπρας) κι άλλο για έναν μήνα (αν έφερνε τη Συμφωνία τον Μάρτιο και πήγαινε σε εθνικές εκλογές τον Μάιο). Στο Μαξίμου δηλώνουν κατηγορηματικά ότι δεν φοβούνται καθόλου τον Πάνο Καμμένο. Πηγές προσκείμενες στους ΑΝ.ΕΛ., όμως, άφηναν να διαρρεύσει αυτές τις μέρες ότι ο περιβόητος Μανώλης Πετσίτης που εμφανιζόταν ως συνεργάτης του Μεγάρου Μαξίμου –και ερευνά πλέον η Δικαιοσύνη– έχει επισκεφθεί μαζί με τον (υπόδικο και καταδικασμένο) επιχειρηματία Λαυρέντη Λαυρεντιάδη το δικηγορικό γραφείο της συζύγου του Πάνου Καμμένου. Προειδοποιητικά πυρά; Θα δείξει. Στο Μέγαρο Μαξίμου, πάντως, μπορεί να λένε αλήθεια ότι δεν φοβούνται τον Πάνο Καμμένο, αλλά είναι βέβαιο ότι αυτό δεν ισχύει για την υπόθεση Πετσίτη και όσα μπορεί να ξετυλίξει το κουβάρι αυτό.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Πηγή: https://www.lifo.gr/print/eptaimero/225309/topio-politikis-parakmis

Οι τρεις λόγοι για τους οποίους αγαπάει τον Τσίπρα η Μέρκελ

 

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ 30.1.2019 Πηγή: www.lifo.gr

Τέσσερα χρόνια στην κυβέρνηση συμπλήρωσε αυτές τις μέρες ο ΣΥΡΙΖΑ και δεν βιάζεται καθόλου να κλείσει την κυβερνητική του θητεία, καθώς ο Αλέξης Τσίπρας εννοεί αυτό που λέει, ότι επιθυμία του είναι να μη γίνουν εκλογές πριν από τον Οκτώβριο. Το αν θα τα καταφέρει είναι άλλο θέμα, πάντως είναι βέβαιο πως θα κάνει ό,τι χρειαστεί γι’ αυτό. Μιλάμε, άλλωστε, για το κόμμα που πήρε την εξουσία επειδή θα καταργούσε τα μνημόνια και τελικά τα αποδέχθηκε κι έφερε ένα ακόμα, ολοκληρώνοντας τον κατάλογο των απαιτήσεων των δανειστών.

Προσχεδιασμένα ή όχι, ο ΣΥΡΙΖΑ στην πράξη λειτούργησε ως το μεγάλο ανάχωμα, κάτι που λίγοι αναλυτές είχαν προβλέψει το 2012. Αρκετοί, όμως, είχαν επενδύσει σε αυτό, αν λάβει κανείς υπόψη τη στήριξη που είχε από οικονομικούς παράγοντες της χώρας, όπως ο προέδρος του ΣΕΒ και άλλοι ισχυρότεροι, από τότε.

Η Άνγκελα Μέρκελ, καιρό τώρα, δεν κρύβει την ικανοποίησή της από την αλλαγή του Αλέξη Τσίπρα, την οποία παρουσιάζει ως επίτευγμα, αφού ένας πολιτικός που κατέλαβε την εξουσία ως αριστερός ριζοσπάστης ευθυγραμμίστηκε πλήρως με την πολιτική της γραμμή.

 

Η Μέρκελ, παρότι ανήκει στο δεξιό χριστιανοδημοκρατικό κόμμα –στην ίδια πολιτική ομάδα με τη Νέα Δημοκρατία–, είναι γνωστό ότι προτιμά τον Αλέξη Τσίπρα ως πρωθυπουργό με τον Κυριάκο Μητσοτάκη στη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτό εκτιμά πως διασφαλίζει ότι στην Ελλάδα δεν θα υπάρχει μια «έξαλλη» αντιπολίτευση που θα αμφισβητεί την πολιτική που έχει επιβληθεί στη χώρα, κατεβάζοντας τον κόσμο στους δρόμους.

 

Τρία είναι τα μεγάλα ζητήματα για τα οποία ο Έλληνας πρωθυπουργός κέρδισε τη συμπάθεια και την εύνοια της Γερμανίδας καγκελαρίου, τα οποία η ίδια πιστεύει ότι δεν θα είχε πετύχει με άλλον πρωθυπουργό. Το πρώτο ήταν το Υπερταμείο, με την εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια που απαιτούσε πιεστικά το Βερολίνο, αλλά ο Αντώνης Σαμαράς δεν είχε αποδεχθεί. Το δεύτερο είναι το προσφυγικό, στο οποίο ο Τσίπρας δέχθηκε να διευκολύνει την Άνγκελα Μέρκελ, προσφέροντάς της σανίδα σωτηρίας. Και το τρίτο είναι το κλείσιμο του μακεδονικού ζητήματος με τα Σκόπια ώστε να μπουν στο ΝΑΤΟ, κάτι που κανένας άλλος πολιτικός δεν θα τολμούσε. Ως αντάλλαγμα, η Γερμανίδα καγκελάριος έχει χαλαρώσει λίγο την τιμωρητική πολιτική της προς την Ελλάδα. Άλλωστε, τα νούμερα που την ενδιαφέρουν, για να παίρνουν οι δανειστές τα λεφτά τους, βγαίνουν και η χώρα παραμένει δεμένη χειροπόδαρα από τα μνημόνια που δεν καταργήθηκαν ποτέ.

Ολόκληρο το άρθρο, όπως δημοσιεύθηκε στην Lifo

https://www.lifo.gr/print/eptaimero/224431/oi-treis-logoi-gia-toys-opoioys-agapaei-ton-tsipra-i-merkel-kai-oi-fovoi-tis-kyvernisis