Της Βασιλικής Σιούτη
Το δημοψήφισμα της Κυριακής είναι μία διαδικασία ναρκοθετημένη εκ των προτέρων, στην οποία ο ελληνικός λαός καλείται να απαντήσει εάν εγκρίνει κάτι με το οποίο δεν συμφωνεί ή εάν το απορρίπτει για να πάει σε κάτι που δεν γνωρίζει. Είναι ένα δημοψήφισμα στο οποίο οι επιλογές είναι στην πραγματικότητα μη επιλογές και είναι πραγματικά πολύ θλιβερό το πώς φτάσαμε εδώ μετά από μία σειρά οδυνηρών υποχωρήσεων και λαθών χωρίς κανείς να πατήσει εγκαίρως φρένο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε ξεκάθαρη εντολή στις 25 Ιανουαρίου να τερματίσει τα μνημόνια και την πολιτική λιτότητας που τσάκισε τα φτωχότερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Η ηγεσία του κόμματος δεσμεύτηκε προεκλογικά ότι αυτό μπορεί να το καταφέρει εντός της Ευρωζώνης. Τόσο από αριστερά όσο και από δεξιά, παρότι από εντελώς διαφορετική σκοπιά, του έλεγαν ότι δεν μπορεί να τερματίσει τα μνημόνια εντός της Ευρωζώνης γιατί πολύ απλά αυτά αποτελούσαν τον όρο για την παραμονή της.
Τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα από αρκετά νωρίς. Ή θα επιλέγαμε την παραμονή μας στην Ευρωζώνη, αποδεχόμενοι την σκληρή πολιτική λιτότητας με την οποία πάει πακέτο, προσπαθώντας τουλάχιστον να υπάρξει μία κάπως διαφορετική αναδιανομή των βαρών, ή θα δοκιμάζαμε τις δυνάμεις μας βγαίνοντας από αυτή και αποκτώντας ξανά εθνικό νόμισμα. Αυτό το τελευταίο θεωρητικά μπορούσε να γίνει είτε με ρήξη είτε και με συναίνεση-αφού και ο γερμανός υπουργός Οικονομικών, Β.Σόιμπλε, που για τους δικούς του λόγους ήθελε την Ελλάδα εκτός, είχε προτείνει τόσο στον Ευ.Βενιζέλο όσο και στον Γ.Βαρουφάκη την έξοδο της χώρας από το ευρώ, ισχυριζόμενος ότι θα την στηρίξει κιόλας για να γίνει σχετικά ομαλά.
Σε κάθε περίπτωση, η παραμονή στην Ευρωζώνη απαιτούσε αποδοχή της λιτότητας και η έξοδος έναν πολύ καλά οργανωμένο σχεδιασμό.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ισχυριζόταν ότι μπορεί να πετύχει την άρση της λιτότητας παραμένοντας στο ευρώ, γιατί θα κατάφερνε να τους πείσει και γιατί νόμιζε ότι θα είχε συμμάχους σε αυτό τον Ντράγκι, τον Γιούνκερ, τον Ρέντσι, τον Ολάντ και τις ΗΠΑ. Πίστευε μάλιστα ότι θα κατάφερνε συμμαχώντας μαζί τους να προκαλέσει ρήγμα -έτσι έλεγαν- στη γερμανική κυριαρχία και να αλλάξουν την Ευρώπη. Στο τέλος έφτασαν να πιστεύουν μέχρι και ότι η καγκελάριος Μέρκελ ήταν καλή και θα στήριζε την Ελλάδα παραμερίζοντας τον κακό Σόιμπλε που ήταν το εμπόδιο.
Αποδείχθηκε εκ των υστέρων ότι όλα αυτά στηρίζονταν σε μια πολιτική αφέλεια, στην απειρία και στην αδυναμία να αντιληφθούν τη σημασία της πολιτικής ισχύος και των συσχετισμών.
Οι υποχωρήσεις από τις προεκλογικές τους θέσεις άρχισαν από τις 26 Ιανουαρίου και κορυφώθηκαν στις 20 Φεβρουαρίου με την περιβόητη συμφωνία που υπέγραψε ο Βαρουφάκης στο Eurogroup . Όποιος παρακολούθησε τι συνέβη εκεί και διάβασε το ντοκουμέντο της συμφωνίας, αντιλήφθηκε ότι η ηγεσία της κυβέρνησης έπεσε στην παγίδα που της είχαν στήσει. Από εκεί και πέρα ήταν θέμα χρόνου η πλήρης ομηρεία στην οποία βρέθηκε και η κυβέρνηση και η χώρα την περασμένη Παρασκευή.
Σε εκείνο το ανακοινωθέν του Eurogroup της 20ης Φλεβάρη αναφερόταν ρητά ότι η Ελλάδα ζήτησε την «παράταση της Κύριας Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης, η οποία διέπεται από μία σειρά δεσμεύσεων». Ζήτησε δηλαδή την παράταση της σύμβασης και του μνημονίου, κάτι που αν και φαινόταν ξεκάθαρα, τόσο από το κείμενο, όσο και από τα συνοδευτικά έγγραφα, στον δημόσιο λόγο τους το αρνούνταν.
Το ίδιο επίμονα αρνούνταν και το ότι δέχθηκαν να ολοκληρώσουν την τελευταία αξιολόγηση, αυτή που δεν κατάφερε να κλείσει ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γκ.Χαρδούβελης, ενώ το κείμενο το ανάφερε ρητά: «Ο σκοπός της επέκτασης είναι η επιτυχής ολοκλήρωση της αξιολόγησης στη βάση των όρων της υπάρχουσας διευθέτησης (σ.σ συμφωνίας), και με την καλύτερη δυνατή χρήση της υπάρχουσας ευελιξίας (σ.σ ισοδύναμα) που θα επιθεωρηθεί από κοινού με τις ελληνικές αρχές και τους θεσμούς». Επίσης ανέφερε ότι : «Μόνο με την ολοκλήρωση της αξιολόγησης αυτής της παρατεινόμενης συμφωνίας από τους θεσμούς, θα επιτραπεί η εκταμίευση της δόσης».
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτά. Σε εκείνο το Eurogroup ο Γ.Βαρουφάκης υπέγραψε ότι «Οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την αδιαμφισβήτητη δέσμευσή τους να τηρήσουν τις δανειακές υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές, πλήρως και έγκαιρα» καθώς και «να διασφαλίσουν τα πρέποντα πρωτογενή πλεονάσματα ή τα οικονομικά έσοδα που απαιτούνται για τη βιωσιμότητα του χρέους, σύμφωνα με την απόφαση του Eurogroup του Νοεμβρίου του 2012».
Η συμφωνία της 20ης Φλεβάρη όμως περιείχε και τη μοιραία δέσμευση περί μη μονομερών ενεργειών, με την οποία η κυβέρνηση ναρκοθετούσε -αν δεν ακύρωνε, την εντολή των εκλογών για κατάργηση του μνημονίου: «Οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται να απόσχουν από κάθε ανατροπή μέτρων ή μονομερείς αλλαγές στις πολιτικές αυτές και στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα είχαν αρνητικές συνέπειες στους δημοσιονομικούς στόχους, στην οικονομική ανάκαμψη ή τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, όπως αξιολογούνται από τους θεσμούς».
Και η ανακοίνωση της συμφωνίας του Eurogroup που αποδέχθηκε η ελληνική πλευρά , κατέληγε ως εξής: «Παραμένουμε δεσμευμένοι να παράσχουμε επαρκή υποστήριξη στην Ελλάδα, ωσότου κατακτήσει πλήρη πρόσβαση στην αγορά και εφόσον τιμήσει τις δεσμεύσεις της εντός του συμπεφωνημένου πλαισίου».
Δηλαδή η κυβέρνηση θα έπαιρνε λεφτά, μόνο αν εφάρμοζε το μνημόνιο , έκλεινε την αξιολόγηση και έπραττε ότι της επέβαλλαν.
Η συνέχεια γνωστή: οι Ευρωπαίοι θεώρησαν ότι η κυβέρνηση δεν τήρησε αυτή τη συμφωνία και δεν της έδωσαν χρήματα, ενώ η κυβέρνηση υποστήριζε ότι την τήρησε και ότι οι Ευρωπαίοι ήταν ασυνεπείς που δεν της έδωσαν τα λεφτά.
Όποιος διαβάσει όμως προσεκτικά το κείμενο αυτό (παρατίθεται στο τέλος ολόκληρο) μπορεί εύκολα να διαπιστώσει ότι η συμφωνία αυτή ήταν η τέλεια παγίδα. Οι δανειστές δεν χρειαζόταν να κάνουν τίποτα παραπάνω και ήταν προφανές ότι ο χρόνος θα δούλευε υπέρ τους. Όσο θα πλησιάζαμε στην λήξη της παράτασης, στις 30 Ιουνίου, τόσο πιο πολύ θα πιεζόταν η κυβέρνηση προκειμένου να αποφύγει την χρεοκοπία και την καταστροφή που θα ακολουθούσε αν δεν υπήρχε αποτέλεσμα. Η κυβέρνηση αντιθέτως, νόμιζε ότι είχε κερδίσει χρόνο, αλλά στην πραγματικότητα οι δανειστές τον ροκάνιζαν, αφήνοντας την να νομίζει ότι διαπραγματεύεται.
Για τη συμφωνία αυτή έχουν ειπωθεί πολλά και στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο. Έχει ακουστεί εντόνως, χωρίς ωστόσο να επιβεβαιώνεται, ότι ο Γ.Βαρουφάκης αρνούνταν να την υπογράψει και το έκανε μόνο όταν πήρε εντολή από το Μαξίμου για να το κάνει. Κανείς δεν ξέρει αν αυτή είναι αλήθεια. Πριν από λίγο καιρό, σε τηλεοπτική συνέντευξή του ο Αλέξης Τσίπρας, παραδέχθηκε ότι «παραπλανήθηκαν». Μέχρι τότε όμως, επέμεναν ότι η συμφωνία της 20ης Φλεβάρη ήταν επιτυχία και αρνούνταν να παραδεχθούν ότι είχε το συγκεκριμένο περιεχόμενο. Ήταν εντυπωσιακό ότι δεν δόθηκε καμία δημοσιότητα στη συμφωνία αυτή που δέσμευε το μέλλον της χώρας και τα ΜΜΕ σχεδόν την απέκρυψαν, καθώς τότε προσπαθούσαν να ενθαρρύνουν τον πρωθυπουργό να ολοκληρώσει τη «στροφή στο ρεαλισμό».
Ο Αλέξης Τσίπρας ήθελε πράγματι και ήταν διατεθειμένος εξαρχής να κάνει συμβιβασμούς και να τα βρει με τους δανειστές. Αλλά με έναν τρόπο που θα του άφηνε κάποια περιθώρια αυτά να περάσουν από το κόμμα του. Οι δανειστές δεν του άφησαν κανένα. Αυτό ήταν προφανές από πολύ νωρίς, άλλωστε οι «θεσμοί» δεν το έκρυβαν, αλλά στο Μαξίμου μέχρι την τελευταία στιγμή πίστευαν ότι οι δανειστές μπλοφάρουν.
Όλο αυτό το διάστημα υπήρξαν πολλές φωνές καλόπιστης κριτικής, αλλά και προειδοποιήσεις προς την ηγεσία, ακόμα και από το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, τις οποίες η ηγεσία αγνόησε. Με τον ίδιο τρόπο είχε αγνοήσει και όλες τις παροτρύνσεις για να ετοιμάσει εγκαίρως εναλλακτικά σχέδια και προτάσεις για την περίπτωση που το σχέδιο «θα πείσουμε τους δανειστές» δεν πετύχαινε. Αρνιόταν όμως πεισματικά και ισχυριζόταν ότι δεν υπήρχε καμία περίπτωση να μην πείσει τους δανειστές. Και κάπως έτσι φτάσαμε στο ναυάγιο των διαπραγματεύσεων χωρίς σωσίβια λέμβο γιατί ο καπετάνιος επέμενε ότι δεν χρειάζεται.
Όλο αυτό το διάστημα ο Αλέξης Τσίπρας, ως κλασικός κεντριστής, προσπαθούσε να ισορροπήσει μεταξύ συμβιβασμού και ρήξης, ώστε να κρατάει ικανοποιημένους και τους μετριοπαθείς τους κόμματός του και τους ριζοσπάστες. Οι πρώτοι θεωρούσαν βέβαιο το συμβιβασμό και οι δεύτεροι -σίγουροι καθώς ήταν ότι οι δανειστές δεν θα υποχωρούσαν καθόλου- ήλπιζαν ότι θα ερχόταν η ώρα της ρήξης.
Από τον Απρίλιο και μετά -καθώς τα χρονικά περιθώρια στένευαν και οι κόκκινες γραμμές ξεθώριαζαν, όλοι είχαν πειστεί ότι ο Τσίπρας θα υπέγραφε μνημόνιο. Έφτασε μάλιστα να παρουσιάσει σχέδιο 47 σελίδων με μέτρα που έφεραν την υπογραφή του, προκαλώντας έντονες εσωκομματικές αντιδράσεις. Εκείνες τις μέρες πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και στενοί του συνεργάτες, όχι μόνο προεξοφλούσαν τη συμφωνία, αλλά απεύθυναν και απειλές προς όποιον δεν «συμμορφωνόταν», επικαλούμενοι την κομματική πειθαρχία.
Ο πρωθυπουργός έδειξε υπερβολικά καλή πίστη στους δανειστές. Έφτασε μάλιστα να αδειάσει όλα τα αποθεματικά από τα δημόσια ταμεία για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των δανειστών, κατόπιν υποδείξεών τους. Μόνο κατά τη δική του θητεία ξόδεψε περίπου 8 δισεκατομμύρια για αυτό, όταν εκείνοι όλο αυτό το διάστημα δεν εκταμίευσαν ούτε ένα ευρώ.
Η στρατηγική τους ήταν ολοφάνερη. Τον έφεραν με μαεστρία μέχρι την περασμένη Παρασκευή, αφήνοντας του περιθώριο μόνο 48 ωρών, πριν ανοίξουν οι αγορές τη Δευτέρα, προκειμένου είτε να ψηφίσει στη Βουλή, είτε να περάσει με ΠΝΠ την επώδυνη συμφωνία. Αλλιώς, χωρίς νέα συμφωνία, θα βρισκόταν μπροστά στον κίνδυνο της οικονομικής κατάρρευσης, αφού η παράταση έληγε στις 30 Ιουνίου.
Και ενώ όλα ήταν έτοιμα για την τελευταία πράξη, ο Αλέξης Τσίπρας κατάλαβε την τελευταία στιγμή την παγίδα που του είχαν στήσει και ότι μαζί με τη συμφωνία ήταν πιθανό ότι θα υπέγραφε και το πολιτικό του τέλος. Αν δεν έκανε τη συμφωνία, οι δανειστές θα σταματούσαν τον ELA, αναγκάζοντας την κυβέρνηση να πάει σε κάπιταλ κοντρόλ και να κλείσει τις τράπεζες, με ότι αυτό θα σήμαινε για τη συνέχεια. Αν την έκανε, κινδύνευε να τελειώσει πολιτικά, με ορατό τον κίνδυνο της διάσπασης του κόμματος, καθώς η συμφωνία αυτή δεν θα περνούσε.
Έτσι επέλεξε ως διέξοδο το δημοψήφισμα, ως μοναδική οδό σωτηρίας της κυβέρνησης του, που θα διατηρούσε την ενότητα του κόμματος και θα πετούσε τη μπάλα στους πολίτες. Αν οι πολίτες ψήφιζαν ναι στα επώδυνα μέτρα, η ευθύνη θα ήταν του λαού. Αν οι πολίτες ψήφιζαν όχι στα επώδυνα μέτρα, θα αναλάμβαναν τις ευθύνες για αυτό που θα ακολουθούσε.
Η πρόταση των δανειστών, στην οποία κατέληξαν μετά από πέντε μήνες διαπραγμάτευσης , είναι μία πρόταση με αντιαναπτυξιακά μέτρα και άγρια φορολόγηση, που θίγει όλα τα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα. Κανείς στην Ελλάδα, ούτε καν οι επιχειρηματίες, δεν είναι δυνατόν να επιθυμούν την έγκρισή της, πόσο δε τα φτωχότερα στρώματα που έχουν σηκώσει πολύ μεγαλύτερο βάρος από όσο μπορούσαν να σηκώσουν ως τώρα.
Η υπερψήφιση του ΝΑΙ λοιπόν σε αυτό το ναρκοθετημένο δημοψήφισμα οδηγεί ξεκάθαρα στη συνέχιση της λιτότητας, αλλά και στη λαϊκή νομιμοποίηση της και αυτό είναι ένα τεράστιο δώρο για τους δανειστές. Η υπερψήφιση του ΟΧΙ ωστόσο, οδηγεί στο άγνωστο, καθώς η κυβέρνηση αρνείται να αποκαλύψει το παραμικρό για το πού θα οδηγηθεί η χώρα την επόμενη μέρα και αυτή δεν είναι μία πολιτικά έντιμη στάση.
Το γεγονός ότι μέχρι σήμερα δεν έχει να επιδείξει κανένα αποτέλεσμα σε κάποιον από τους βασικούς στόχους της (ακύρωση του μνημονίου, τέλος της διαπλοκής, κυνήγι της φοροδιαφυγής, φορολόγηση των πλουσίων κτλ) ούτε σε κάποια από τις προβλέψεις της έχει πέσει μέσα (οι δανειστές θα υποχωρήσουν, οι ΗΠΑ θα βοηθήσουν, θα βρεθούν χρήματα από τρίτες χώρες, οι τράπεζες δεν θα κλείσουν κτλ) δεν εμπνέει πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη.
Στελέχη της κυβέρνησης διαβεβαιώνουν ότι οι τράπεζες την Τρίτη θα λειτουργήσουν κανονικά, ενώ γνωρίζουν καλά ότι αυτό θα πάρει πολύ καιρό να συμβεί. Διαβεβαιώνουν δημοσίως ότι σύντομα θα αποκατασταθεί η ρευστότητα, ενώ ξέρουν ότι αυτό μπορεί πλέον να γίνει μόνο, είτε αν τα βρουν με τους δανειστές, είτε εάν τυπώσουν εθνικό νόμισμα, πράγμα που πάλι δεν γίνεται τώρα, αφού καμία σχετική προετοιμασία δεν έχει γίνει και τα λεφτά που υπάρχουν τελειώνουν.
Αρνούνται κατηγορηματικά ότι υπάρχει οποιαδήποτε πιθανότητα να βγούμε εκτός ευρωζώνης ή να τεθούμε σε κάποιο ειδικό καθεστώς, όταν δεν υπάρχει κανείς στον πλανήτη που να μην υποστηρίζει ότι η πιθανότητα αυτή είναι υπαρκτή. Ακόμα και ο αμερικανός νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν, που στηρίζει την κυβέρνηση στο ΟΧΙ, δηλώνει καθαρά ότι όχι μόνο είναι πιθανή η έξοδος , αλλά και ότι ένα μέρος της δουλειάς για αυτό έχει ήδη γίνει με το κάπιταλ κοντρόλ.
Το πρόβλημα με το θέμα της εξόδου από την Ευρωζώνη είναι ότι για να είχε πιθανότητες επιτυχίας, ήταν απαραίτητη προϋπόθεση ο έγκαιρος και πολύ καλός σχεδιασμός της. Χρειαζόταν δηλαδή ένα πολύ σοβαρό και επεξεργασμένο σε κάθε του λεπτομέρεια σχέδιο, που θα είχε προετοιμάσει τα πάντα. Και φυσικά μία πολύ ικανή και έμπειρη κυβερνητική ομάδα για να το υλοποιήσει, καθώς και τη λαϊκή έγκριση, αφού θα χρειαζόταν οπωσδήποτε την υποστήριξη του λαού.
Τώρα δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά και δεν μπορεί κανένας υπεύθυνος πολιτικός να αγνοήσει ότι στις σημερινές συνθήκες είναι ορατό το ενδεχόμενο να οδηγηθούμε σε συνθήκες χάους, που θα ευνοούσαν αποκλειστικά και μόνο τα κοράκια και τους κερδοσκόπους. Και αν κάποιοι ενοχλούνται με την αυτονόητη επισήμανση, θα έπρεπε αντί για αυτό να φροντίσουν να μην συμβεί και να αντιληφθούν ότι η αριστερά έχει ηθική υποχρέωση να είναι και πολιτικά έντιμη και ειλικρινής απέναντι στο λαό.
Καλείται λοιπόν ο λαός να αποφασίσει τι; Και για ποια ρήξη μιλάμε όταν ο πρωθυπουργός έχει βάλει την υπογραφή του σε ένα μνημόνιο 47 σελίδων και σε μία παραλλαγή του σχεδίου Γιούνκερ με μικρές διαφορές; Όταν η κυβέρνηση λέει ότι αμέσως μετά από ένα ΟΧΙ θα επιδιώξει άμεσα μια συμφωνία; Δηλαδή γιατί ακριβώς θα ψηφίσουμε; Αν θέλουμε να έχει 5 ή 6 καζάνια η «κόλαση»; Και η νέα συμφωνία που θα υπογράψει ο Τσίπρας από πού θα αντλήσει λαϊκή νομιμοποίηση, αν δεν έχει σημαντικές διαφορές από αυτήν που θα καταψηφιστεί; Θα τη φέρει κι αυτή σε δημοψήφισμα;
Οι αντιφάσεις είναι πολλές. Γιατί την ίδια ώρα που η κυβέρνηση μας καλεί να καταψηφίσουμε την πρόταση των δανειστών, μας λέει ότι θα επιδιώξει αμέσως μία άλλη που δεν θα διαφέρει και τόσο, ενώ οι δανειστές έχουν περίπου προεξοφλήσει ότι δεν θεωρούν κάτι τέτοιο πιθανό σε περίπτωση που υπερισχύσει το όχι. Και κάπως έτσι οι μισοί ψηφοφόροι του ΟΧΙ θα νομίζουν ότι πάνε σε συμφωνία και οι άλλοι μισοί σε ρήξη και ενδεχομένως σε έξοδο.
Η παράνοια όμως δεν σταματάει εδώ.
Είναι παραπάνω από προφανές ότι αν γινόταν ένα δημοψήφισμα στο οποίο δεν θα κρινόταν τίποτα άλλο, απλώς και μόνο για να ρωτηθούν οι πολίτες της Ελλάδας αν συμφωνούν με τα σκληρά μέτρα των δανειστών (σαν λέμε δηλαδή αν θέλουν να τους μαστιγώσουν) ούτε το 1% δεν θα απαντούσε θετικά. Επειδή όμως αυτή τη στιγμή κανείς δεν προτείνει μία άλλη συγκεκριμένη λύση πριν μίας αβέβαιης προοπτικής που δεν ξέρουν που οδηγεί, πολλοί μπροστά στο φόβο του αγνώστου και διαπιστώνοντας ότι η κυβέρνηση δεν έχει άλλο σχέδιο (όπως έχει παραδεχθεί) θα προτιμήσουν να ψηφίσουν κι αυτοί ΝΑΙ χωρίς συμφωνούν με τα μέτρα.
Το πεδίο λοιπόν είναι ναρκοθετημένο και το δημοψήφισμα ήρθε πολύ αργά και με άδεια ταμεία, αφού η κυβέρνηση έχει εκ των πραγμάτων σε μεγάλο βαθμό υπονομεύσει τη πιθανότητα μιας ρήξης με προοπτική. Ποιας ρήξης λοιπόν με μισόλογα και με ποιο σχέδιο; Και με ποια πρόβλεψη για να προστατευθούν οι φτωχότεροι και οι πιο αδύναμοι; Τα θύματα της κρίσης και των μνημονίων δεν έχουν ούτε λεφτά στο εξωτερικό, ούτε στα «στρώματα» και στις θυρίδες.
Η ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας αυτές τις κρίσιμες ώρες είναι τεράστια. Και πρώτη προτεραιότητα πρέπει να είναι η προστασία αυτών των ανθρώπων. Ποιές είναι οι εγγυήσεις για αυτό;
Όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, δυστυχώς οι προοπτικές είναι θετικές μόνο για τον Σόιμπλε και στο ναι και στο όχι.
Αν υπερψηφιστεί το ναι, θα είναι από εξαναγκασμό και όχι από ελεύθερη βούληση του λαού και για πρώτη φορά θα έχουμε λαϊκή νομιμοποίηση ενός πολύ σκληρού μνημονίου. Ούτε στα πιο τρελά όνειρά του Σόιμπλε δηλαδή.
Στην περίπτωση που υπερψηφιστεί το όχι, περνάμε στο άγνωστο κι ανοίγει ταυτόχρονα κι ο δρόμος για την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη, χωρίς να χρειαστεί να βάψει τα χέρια του με αίμα ο Σόιμπλε , αναλαμβάνοντας απλά τον εύκολο ρόλο του Πόντιου Πιλάτου. Είναι γνωστό ότι αυτές είναι οι δύο επιλογές που εκείνος ήθελε. Ή να φύγουμε από την Ευρωζώνη, στην οποία θεωρεί ότι δημιουργούμε προβλήματα, ή αν μείνουμε, να μείνουμε αποδεχόμενοι τη λιτότητα όχι μόνο ως πολιτική επιλογή, αλλά και ως τιμωρία με τη θέλησή μας.
Οι ρομαντικοί που παραβλέπουν το ναρκοθετημένο πεδίο, πιστεύουν ότι το Όχι μπορεί να ανοίξει το δρόμο της απελευθέρωσης του ελληνικού λαού από τα μνημόνια. Αυτή όμως θα ήταν μια μεγάλη μάχη και όπως όλες οι μάχες θα χρειαζόταν στρατηγική, σχέδιο και ατσαλένιας πυγμής πολιτικά στελέχη που θα αναλάμβαναν να ηγηθούν. Και φυσικά σε αυτές τις περιπτώσεις, όσοι σε ακολουθούν πρέπει να ξέρουν ότι τους πηγαίνεις σε μάχη για να πολεμήσουν και να έχουν συμφωνήσει σε αυτό. Διαφορετικά η έκβαση είναι προδιαγεγραμμένη.
Δεν πιστεύω ότι αξίζουν σε κανένα λαό αυτά που περνάνε οι Έλληνες να τελευταία πέντε χρόνια, τουλάχιστον να σώσουμε ότι σώζεται.
Β.Σ
Eurogroup: Το πλήρες κείμενο του ανακοινωθέντος
Παρασκευή, 20 Φεβρουαρίου 2015
http://www.naftemporiki.gr/finance/story/918874/eurogroup-to-plires-keimeno-tou-anakoinothentos
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ 
Πολύ ωραία τα λες Βασιλική.
Το μόνο που δε λες είναι πως θα ξεφύγουμε από τη παγίδα που μας στήσανε.
ΟΙ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΕΙΝΙΑ ΠΟΛΥ ΕΥΚΟΛΕΣ. ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΗ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΗ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΣΚΕΨΗ, ΤΑ ΒΛΕΠΕΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ. ΟΜΩΣ ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ ΕΝΑ ΕΥΡΥΤΕΡΟ ΣΕΝΑΡΙΟ, ΟΛΑ ΟΣΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΤΥΧΑΙΑ. ΕΛΑ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΤΥΧΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. ΜΟΝΟ ΑΙΤΙΑ, ΑΙΤΙΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ. ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΔΕΙ ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΛΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΚΑΙ ΛΥΣΕΙΣ, ΑΣ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΕΑΜΒ ΥΔΡΟΧΟΟΣ BLOG ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙ, ΜΕ ΥΠΟΜΟΝΗ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΟΙ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ, ΤΑ ΔΥΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΡΘΡΑ. ΕΚΕΙ ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΙΤΙΕΣ , ΚΑΙ ΤΑ ΑΙΤΙΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΙΘΑΝΕΣ ΛΥΣΕΙΣ, ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΟΥ ΕΦΙΚΤΟΥ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ., ΔΙΟΤΙ , ΚΑΛΩΣ Ή ΚΑΚΩΣ, ΩΣ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ ΜΑΛΛΟΝ ΜΙΚΡΟ ΑΝ ΚΑΙ ΚΡΙΣΙΜΟ, ΛΟΓΩ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΘΕΣΗΣ, ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. ΩΣ ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΩΣ ΛΑΟΣ. ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ, ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΕΙΡΑΖΟΥΝ ΟΙ ΜΑΧΕΣ… ΟΠΟΙΕΣ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ. ΠΑΝΤΩΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ Η ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΜΟΝΟ ΑΝ ΠΟΥΜΕ ΟΧΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ. ΤΟ ΝΑΙ ΘΑ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΕΙ ΣΤΑ ΣΙΓΟΥΡΑ ΤΟΝ ΑΦΑΝΙΣΜΟ ΜΑΣ ΛΟΓΩ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗΣ, ΟΧΙ ΛΟΓΩ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑΣ.
Οι μετά Χριστόν προφήτες δεν έχουν την ικανότητα να απαντούν σε τέτοιες ερωτήσεις που υποβάλλεις.Κάτσε να δουν τι θα γίνει και θα σου κάνουν μετά μια ανάλυση που η παραπάνω θα ωχριά μπροστά της…
Τυχαίνει να παρακολουθώ την εν λόγω αρθρογράφο και κάθο άλλο παρά “μετά Χριστόν προφητείες” κάνει. Τις τραγικές αστοχίες που περιγράφει στο τωρινό άρθρο τις κατέκρινε και όταν γινόταν (τότε που η ρήξη δεν ήταν της μόδας, και όποιος επέκρινε τον Αρχηγό ήταν “ανώριμος αριστεριστής” ή “ασυνείδητος νεροκουβαλητής των μνημονιακών”, αν θυμάστε).
Νηφάλια, αληθινά εξαιρετική ανάλυση του δράματος που ζούμε.
Τα θερμά μου συγχαρητήρια για τον ψύχραιμο λόγο σας, εν μέσω μάλιστα των κραυγών ένθεν κακείθεν, των τελευταίων ημερών.
Ιστορική πάντως σε κάθε περίπτωση η ευθύνη της κυβέρνησης για την μη απάντηση στο κρίσιμο ερώτημα “και μετά το Όχι, τι”.
Και πάλι, μπράβο.
EΕξαιρετικο κειμενο Βασιλικη. Μπραβο.
Αν την έκανε, κινδύνευε να τελειώσει πολιτικά, με ορατό τον κίνδυνο της διάσπασης του κόμματος, καθώς η συμφωνία αυτή δεν θα περνούσε.
Η συμφωνία θα περνούσε, αλλά με τις ψήφους των άλλων κομμάτων.
Ψύχραιμη και ολοκληρωμένη καταγραφή!
Αποχή και ακυρωση του δημοψιφισματος.
Πολύ καλή ανάλυση, απο αυτές που μοιάζουν ήδη με ιστορία. Ενδεχομένως κάτι που θα μπορούσε να την βελτιώσει, αν αυτό είναι δυνατόν, είναι μια δόση ”big picture”.
Όπως τώρα καθίσταται ξεκάθαρο, ένα απο τα κύρια διακυβεύματα αυτού του τελευταίου 5-μηνου επεισοδίου της Ευρωπαικής κρίσης είναι η αποδόμηση της κατασκευής μέσα απο την οποία η Ε.Ε. διχάστηκε, και απο πλατφόρμα συνεργασίας και αλληλοβοήθειας παρουσιάστηκε στους πολίτες της ως πεδίο αντιπαλότητας, αντιπαράθεσης εκατέρωθεν στερεοτύπων και διπλωματικού τζόγου. Ο Σύριζα και η κυβέρνηση Τσίπρα, εκτός απο κρίσιμο ρόλο στη διαχείριση της κατάστασης στην Ελλάδα άρθρώνουν και την αναγκαία κριτική στην έλλειψη δημοκρατίας και διαφάνειας εντός της Ε.Ε. και στηλιτεύουν την αποτυχία της να αντιπαραβάλλει την πολιτική συνεργασία των λαών της ώς πιθανό αντίκρυσμα στην εξαύλωση και την ψηφιοποίηση της οικονομίας της. Μέσα απο αυτά τα γεγονότα, καθίσταται ξεκάθαρο πως η Ευρωπαική Ένωση και το επιχείρημα Ευρώ δείχνουν να έχουν κλίνει επικύνδινα πρός την τελική σύγχυση μεταξύ οικονομίας και πολιτικής, προκαλόντας τις τελευταίες δεκαετίες την όλο και πιο ραγδαία απαξίωση της δεύτερης. Όταν ένα κράτος υποχρεώνεται σε κάπιταλ κοντρόλ απο μία κεντρική τράπεζα εμπλεγμένη σε πολιτικές διαπραγματεύσεις και κινδυνεύει να αποχωρήσει απο μία πολυδιάστατη προσπάθεια συνεργασίας ώς χαμένος ενός παιχνιδιού με αντικείμενο ποσοστιαίες μονάδες ΦΠΑ, η φύση της προαναφερθείσας συνεργασίας αποκαλύπτεται επικύνδινα μεταλλαγμένη.
Η πιο απλή εκδοχή της προηγούμενης παραγράφου είναι ”Οι νεοφιλελεύθεροι άνοιξαν την πόρτα στους τραπεζίτες που τώρα ελλέγχουν την Ευρώπη”. Αυτή η εκδοχή δεν στέκει ακριβώς, και δεν είναι επ’ουδενί η κατακλείδα στην οποία θέλω να φτάσω. Θεωρώντας οτι ”σκοτεινές δυνάμεις” έχουν καπηλευτεί το Ευρωπαικό κατασκέυασμα και οφείλουν να εκδιωχθούν, προεξοφλείται το πιθανό αποτέλεσμα μιας μέχρι τώρα ανύπαρκτης διαδικασίας διαμόρφωσης πολιτικών συσχετισμών στην Ε.Ε.. Πέρα απο το αποτέλεσμα της περιπέτειας για την Ελλάδα, η Ευρώπη οφείλει να λάβει το μύνημα. Μπροστά σε πολυάριθμα προβλήματα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει, μεταξύ των οποίων και μια σειρά άλλων χρεών που δεν προκειται να αποπληρωθούν ποτέ, πιθανών άλλων κρίσεων αλλά και σημαντικότατων περιβαλλοντικών περιορισμών που μάλλον μας περιμένουν τις επόμενες δεκαετίες, η Ε.Ε. πρέπει επειγόντως να προβεί στην δόμηση του πραγματικού πολιτικού της χώρου, ξαναδίνοντας έτσι νόημα στην πολιτική σε νέες κλίμακες. Αν είναι οι ”νεοφιλελέυθεροι να ανοίξουν την πόρτα στους τραπεζίτες” αυτό πρέπει να είναι πιο ξεκάθαρο και προφανές για τους λαούς, οι οποίοι δεν αποκλείεται να συναινέσουν, εφ’όσον προς το παρόν συναινούν σε αντίστοιχα εγχειρήματα σε εθνική κλίμακα. Αλλά οι δημοκρατικές διαδικασίες που στο εσωτερικό των κρατών αφορούν τους ίδιους τους λαούς που ψηφίζουν, στην παρούσα κατάσταση αποκτούν πολλαπλό leverage μέσω της της Ευρωπαικής Ένωσης, στο βαθμό που μπορεί ένας λαός με τις πολιτικές του επιλογές να απαγορεύει σε έναν άλλον τις δικές του.
Μέσα απο αυτό το ναρκοθετημένο δημοψήφισμα, μια κυβέρνηση που κατα τα άλλα βρίσκεται στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή αφού η έκβαση για την Ελλάδα είναι προφανώς οδυνηρή σε όλες τις περιπτώσεις, γράφει ένα εισαγωγικό κεφάλαιο σε αυτό το νέο εγχείρημα. Όποιο και αν είναι το τελικό αποτέλεσμα, η Ευρώπη οφείλει να καταλάβει αυτά που κατάλαβαν ο Τσίπρας με το Βαρουφάκη, οτι δηλαδή η Ένωση πρέπει να αναθεωρήσει τον τρόπο λειτουργίας της και να επιχειρήσει να επανασυνδεθεί με τους πολίτες της και τον αρχικό της σκοπό. Αυτό είναι η μόνη ορατή διάσταση του δημοψηφίσματος που είναι εκ προοιμίου θετική. Ας ελπίσουμε οτι μετά την Κυριακή θα εμφανιστούν κι άλλες, αφού αυτή μπορεί να είναι η δυναμική ενός πιθανού όχι, σε μεγάλη κλίμακα.
Συγγνώμη για το μακροσκελές μου σχόλιο.
Συμφωνώ. Το σχόλιό σας είναι απαραίτητο συμπλήρωμα στην εξαιρετική ανάλυση – απολογισμό της Β.Σιούτη.
Θεωρώ ότι η λειτουργία της ΕΕ είναι το μεγάλο θέμα που μπήκε αυτούς τους 5 μήνες – ίσως η μόνη πραγματική επιτυχία αυτής της κυβέρνησης. Το έκανε και τον πρώτο μήνα των διαπραγματεύσεων με την δημοσιοποίηση των εγγράφων των διαφόρων eurogroup (που προφανώς τους το κόψαν ως όρο για τη συνέχεια των διαπραγμ) και τώρα με το δημοψήφισμα, όπου έβαλε την παγκόσμια κοινή γνώμη στο παιχνίδι. Όλοι οι Ευρωπαίοι πολίτες νοιώθουν την διόγκωση του γραφειοκρατικού τέρατος της ΕΕ όπου κανείς δεν γνωρίζει ποιός αποφασίζει και ποιός λογοδοτεί. Τα επερχόμενα δημοψηφίσματα για έξοδο από ΕΕ (Αυστρία, ΗΒ) που έρχονται αποδεικνύουν την κατακόρυφη πίστη στο εγχείρημα. Η Ελλ. κυβέρνηση με την στάση της βοήθησε να πέσουν περισσότερο οι μάσκες.
Το πού θα οδηγήσει όλο αυτό άγνωστο. Η ΕΕ χρειάζεται όραμα, και το όραμα – για να είναι όραμα – πρέπει να αφορά πολλούς και όχι λίγους.
Εξαιρετικα ψυχραιμη αναλυση. οτι καλυτερο εχω διαβασει τους τελευταιους 5 μηνες
Πιστεύω πως η κατάληξη του κειμένου είναι ηθελημένα ασαφής.Πώς θα διασωθεί ό,τι ακόμη σώζεται; Ποιά είναι η διάσταση που έχει αποκτήσει αυτό το δημοψήφισμα παγκόσμια; Τί προτείνει τελικά η Βασ. Σιούτη;
Ευχαριστούμε για το εξαιρετικό άρθρο-υπόδειγμα έντιμης και αντικειμενικής δημοσιογραφίας. Το δημοψήφισμα είναι στημένο, υπαγορευμένο από ξένα κέντρα συμφερόντων με μοναδικό σκοπό έναν νέο εθνικό διχασμό. Η αποχή του λαού θα ήταν η μόνη αξιοπρεπής απάντηση στους ανάλγητους εταίρους, στην τυχοδιωκτική κυβέρνηση και στην υποκριτική αντιπολίτευση. Και από Δευτέρα, όλοι στους δρόμους για να υπερασπιστούμε τη ζωή μας απέναντι σε ένα απόλυτα εξαγορασμένο πολιτικό σύστημα.
Οι μεγάλες μάχες ανέδειξαν την Ελλάδα στην παγκόσμια ιστορία κα Σιούτη!
Δε νομίζω ότι ούτε ο Τσίπρας ούτε ο Βαρουφάκης είναι χαζοί, αντιθέτως οι κινήσεις τους 5 μήνες τώρα βγάζουν νόημα μόνο αν είχαν από την αρχή στο μυαλό τους σκοπό την έξοδο από το Ευρώ, και μάλιστα με ψήφο του λαού, αλλά να φαίνεται σαν να ευθύνονται οι Ευρωπαίοι. Το τι σκοπέυουν να κάνουν μετά με τη χώρα είναι άγνωστο…
Αυτο ειναι το ερωτημα του 1.000.000 Ευρω που λενε. Το μονο που ειναι εναντια σε αυτη την αποψη ειναι οτι εστειλαν και οι ιδιοι το μνημονιο τους των 47 σελιδων. Φοβαμαι ομως οτι πλεον και να μην αποτελουσε τον αρχικο τους στοχο, τωρα πλεον τον αποτελει!!!
Εξαιρετικη αναλυση κ into the point! Well done!
Θεωρίες συνομοσίας…και τα ίδια και τα ίδια ερωτήματα!!!Νομίζω ότι όποιος παρακολουθεί δεν επηρεάζεται γιαυτό φτάνει πια!!!
Μπράβο και στη Βασιλική και στον Ason Rosa που δίνει την μεγάλη εικόνα. Φυσικά, σε κάθε μεγάλη αλλαγή στην ιστορία της ανθρωπότητας, υπάρχουν παράπλευρες απώλειες και ίσως μία από αυτές να είναι τώρα ο ελληνικός λαός., Ο ρόλος που φορτωθήκαμε είναι άχαρος αλλά και καταλυτικός. Κανένας φυσικά δεν θα ήθελε να είναι η Ιφιγένεια αλλά παρόλα αυτά κανείς δεν αμφισβητεί πως αν δεν ήταν αυτή οι Έλληνες δεν θα είχαν φύγει για την Τροία.
Πολύ καλή ανάλυση σε γενικές γραμμές, ειδικά ο τονισμός ότι δεν χτίστηκε ανοιχτά, δημόσια και χωρίς ταμπού ένα αληθινό εναλλακτικό σχέδιο ρήξης και δεν ζητήθηκε η στήριξη του από την κοινωνία με ευθύνη της κυβέρνησης (και σημαντικού κομματιού του κόμματος του Σύριζα γιατί υπήρχε και υπάρχει επίσης σημαντικό μέρος του κόμματος που το ζητάει εδω και καιρό)…….”Στην περίπτωση που υπερψηφιστεί το όχι, περνάμε στο άγνωστο κι ανοίγει ταυτόχρονα κι ο δρόμος για την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη, χωρίς να χρειαστεί να βάψει τα χέρια του με αίμα ο Σόιμπλε , αναλαμβάνοντας απλά τον εύκολο ρόλο του Πόντιου Πιλάτου. Είναι γνωστό ότι αυτές είναι οι δύο επιλογές που εκείνος ήθελε. Ή να φύγουμε από την Ευρωζώνη, στην οποία θεωρεί ότι δημιουργούμε προβλήματα, ή αν μείνουμε, να μείνουμε αποδεχόμενοι τη λιτότητα όχι μόνο ως πολιτική επιλογή, αλλά και ως τιμωρία με τη θέλησή μας. ” ……Εδώ δεν συμφωνώ, ένα οριακό ΝΑΙ (πχ 51% με 49% ΟΧΙ) είναι πολύ αδύναμο και θα σημάνει το βέβαιο ενδεχόμενο, με τη βεβαιότητα της συνέχισης της εφαρμογής σκληρών μνημονίων, ότι θα ανατραπεί στο μέλλον και πιθανώς συντριπτικά (είτε με νέο δηοψήφισμα εφόσον έγινε η αρχή είτε με εκλογές με κόμματα που θα έχουν ανοιχτά σχέδιο ρήξης όπου και αν καταλήξει αυτή). Επίσης μπορεί ο Σοιμπλε να θέλει την έξοδο χωρίς πολιτική ενοχή (πράγμα που δεν ισχύει, έχει καταγραφεί στην ιστορία ως ο μεγαλύτερος υπονομευτής της συμφωνίας και άρα υπεύθυνος για κάθε “ακραία” εξέλιξη) αλλά οι πιο πολλοί νεοφιλελε κύκλοι από υαίνες, των οικονομικων και πολιτικών ελιτ της ΕΕ δεν θέλουν την έξοδο της Ελλάδας καθαρά για οικονομικούς και τεχνικούς λόγους και αδιαφορούν εντελώς για την πολιτική ερμηνεια κάθε γεγονότος. Είναι οι κύκλοι που δεν ψηφίζονται αλλά διορίζονται με τρελλούς μισθούς ή δρουν από τα παρασκήνια καθήμενοι σε βουνά από ευρώ.
Απλα εξαιρετικο.Θερμα συγχαρητηρια
Οι αρχικές μου ερωτήσεις μου προς τη δημοσιογράφο είναι:
– Την απέκρυψαν τα μέσα; Μήπως την απέκρυψαν τα μέσα της “αριστερας”; Γιατί βλέπω ότι το λινκ είναι από την Ν.
– Γιατί την απέκρυψαν τα μέσα και η ίδια; Η δουλειά τους δεν είναι να ενημερώνουν τους ανθρώπους και όχι να στηρίζουν παρασκηνιακά την κυβέρνηση;
Οταν 30 χρονια βγαζουμε κυβερνησεις που δανειζονται και τα κανουν παροχες καλα να παθουμε. Οτι σπειραμε θα θερισουμε. Το μονο που μπορουμε να σωσουμε τωρα ειναι η αξιοπρεπεια μας, λεγωντας : Συγνωμη Ευρωπη που σου στελνουμε ολο μαλακες. Και δεν ειμαι μαχητης του μαζοχιστικου ”ναι”
Αγαπητή Βασιλική, εχω ενα σχολιο σε δυο σημεια:
α) Αναφερεις “Η πρόταση των δανειστών, στην οποία κατέληξαν μετά από πέντε μήνες διαπραγμάτευσης , είναι μία πρόταση με αντιαναπτυξιακά μέτρα και άγρια φορολόγηση,…” ισχυει αλλα δεν ειναι η προταση των δανειστων αποκλειστικά, ειναι η προταση των δανειστων με σεβασμο στις ΚΟΚΚΙΝΕΣ γραμμες του Συριζα, δηλ. ΚΑΜΙΑ αμεση μειωση μισθως και συνταξεων ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ υψους, σε πληρη αντιθεση με αυτα που ελεγε ο Βαρουφακης για περικοπες απο πανω.
β) Διαβαζοντας πισω απο τις γραμμες τον Βαρουφακη λεει τα εξης: στα μετρα δεν εχουν προβλημα εχουν στις χρηματοροες. Το οτι ομως οι χρηματοροες για το Β προγραμμα ηταν αυτες το ηξεραν και οντως εκαναν τεραστιο λαθος στις 20/2 που πηραν ΜΝημονιο ΧΩΡΙΣ λεφτα. Τα λεφτα τωρα ειναι τα ιδια αλλα λειπουν και τα 8δις που ελειπαν.
Ημουν δυσπιστος στην κριτικη της 20/2 αρχικα, αλλα τελικα πετυχαν και ΡΗξη να κανουν, την στιγμή που ηταν εξαντλημενοι, και Μνημονιο να υπογραψουν ΧΩΡΙΣ λεφτα…
Συγχαρητήρια για την ανάλυςη σας! Το one million Dollars ερώτημα λοιπόν ειναι το εξής : Ειναι τόσο ανίκανη η κυβέρνηση του Σύριζα που έφτασε τα πράγματα ως εδώ; Η μήπως έδρασε προσχεδιασμένα ώστε να βγάλει τη χώρα απο την ΕΕ και το ευρω, πράγμα που δεν κατάφερε όταν έχασε τις εκλογές του 2012;
Εξαιρετική ανάλυση ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Ουάου που θα έλεγε και ο ακατανόμαστος.
Η ανάλυση της κυρίας Σιούτη είναι, το λιγότερο, εξαιρετική. Περισσότερο από εξαιρετική είναι ξεκάθαρη και δεν επιδέχεται ενστάσεων. Τα πράγματα έχουν γίνει και είναι ακριβώς έτσι.
Εγώ προσωπικά δεν δέχομαι να παίξω τον ρόλο καμίας Ιφιγένειας. Η μοναδική λύση που μπορεί να υπάρξει ακούει στο όνομα λαός. Και αρχή γι’ αυτό είναι η όσο το δυνατόν πιο εμφατική επικράτηση του ΟΧΙ. Ότι και να πιστεύουν αυτοί που θα το ψηφίσουν.
Δεν λέω ότι τα πράγματα είναι εύκολα. Λέω μόνο ότι είναι η μόνη λύση εδώ που φτάσαμε και ότι προφανώς απαιτεί θυσίες.
Τουλάχιστον ένα ισχυρό κίνητρο το έχουμε πέρα από το προφανές ζήτημα της επιβίωσης, προσωπικής ή σαν λαός. Ονομάζεται αξιοπρέπεια.
Εξαιρετική ανάλυση…
Είναι η πρώτη φορά που μου δίνεται η ευκαιρία να πάρω την ευθήνη στην πλάτη μου εγώ και άλλα 10.000.000 συμπολίτες μου,για το τι θέλω να γίνει στην χώρα μας.Εναι η πρώτη φορά που δίνεται η ευκαιρία σε 10.000.000 πολίτες να αποφασίσουν για ένα τόσο σοβαρό θέμα κι όχι 300 πολιτικά σκουλήκια που πάντα αυτοί αποφάσιζαν(μέσω της ψηφοφορίας της βουλής-εδώ γελάμε),όντας εκλεγμένοι από τον λαό(κι εδώ γελάμε περισσότερο)! ΙΣΤΟΡΙΚΗ Η ΕΥΘΗΝΗ ΜΑΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ!ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ!Το άρθρο της Βασιλικής είναι πάρα πολύ καλό και αντικειμενικά σωστό……………..ας πάρουμε την ευκαιρία που μας δίνεται για να δείξουμε σε όλο τον κόσμο αν υπάρχει Α Ξ Ι Ο Π Ρ Ε Π Ο Ι Α Κ Α Ι Φ Ι Λ Ο Τ Ι Μ Ο !!!!!!! ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!
Ευχαριστούμε για τη νηφάλια και αντικειμενική προσέγγιση με την παράθεση των γεγονότων ως έχουν. Αυτή τη δημοσιογραφία επιζητούμε.
Σχετικά με ένα από τα παραπάνω σχόλια ότι δεν προτείνεται λύση στο πώς να σώσουμε ό,τι σώζεται, ο λόγος είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μια αδύνατη εξίσωση η οποία πλέον, δυστυχώς, δεν επιδέχεται κάποιας λύσης. Με αυτό το ναρκοθετημένο δημοψήφισμα πυροβολήσαμε τα πόδια μας και πιαστήκαμε στην παγίδα.
Εξαιρετικό το άρθρο σου Βασιλική! Κάπως έτσι φαντάζομαι θα περιγράφονται αυτά που ζούμε σήμερα στην Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας – Γ΄ Λυκείου- το 2040! Αναρωτιέμαι για την επόμενη σελίδα…
Εξαιρετικό! Και λοιπόν; Εγώ τι να ψηφίσω αύριο;
Από την αρχή μου ήταν σαφές ότι το δημοψήφισμα ήρθε σε λάθος χρόνο και με λάθος ερώτηση. Γιατί τα δεδομένα είναι θολά και τα επιχειρήματα και από τις δύο πλευρές να έχουν το βάρος που ο κάθε πολίτης τους δίνει ανάλογα με τις ιδέες του και την πραγματικότητά του. Η αλήθεια κρύβεται επιμελώς πολλά χρόνια τώρα. Ξέρω πολλούς ανθρώπους εργατικούς και με ίδια ιδανικά, που για τους ίδιους λόγους ψηφίζουν διαφορετικά.
Όμως, έτσι όπως εξελίσονται τα πράγματα, πρέπει να αναρωτηθούμε για την αλήθεια και όχι για την πραγματικότητα που μας επιβάλλουν τα τελευταία 5 χρόνια. Είναι μία πλαστή άσχημη πραγματικότητα που μας οδηγεί σε λάθος αποφάσεις. Που είναι λάθος γιατί δεν είναι για το καλό της πλειοψηφίας των Ελλήνων. Το μόνο σωστό θα ήταν να αφήσουν τον κόσμο να αποφασίσει με βάση αυτό που συμφέρει την κοινωνία, αντί να τον φοβίζουν. Και με την γνώση ότι ό,τι και να βγει θα απαιτεί θυσίες.
Βασικά λίγοι αντιλαμβάνονται την ιστορικότητα των στιγμών πόσο μάλλον οι καταγραφείς τους. Ο Τσίπρας αντιλήφθηκε την παγίδα αλλά λόγω της σχεδίασης της ΕΕ σαν μπουκάλι για έντομα με μόνο είσοδο δεν μπορεί να βγει. Το αποτέλεσμα του δημοψηφισματος θα γίνει Νόμος του Κράτους για αυτό είπε στην Χούκλη ότι θα είναι ο θεσμικός εγγυητής ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Με ένα ΟΧΙ ενδυναμώνει τη θέση του, έχει το λαό μαζί του, αφήνει το στίγμα του και τα μέτρα δεν είναι τόσο σκληρά. Με ένα ΝΑΙ λειτουργεί σαν θεσμικός εγγυητής, τελειώνει με την Αριστερή Πλατφόρμα και το ρίσκο των διαφωνούντων, τα μέτρα είναι ασφυκτικά επώδυνα για την Ελλάδα, ο Σόιμπλε τρίβει τα χέρια του νίπτοντάς τα ταυτόχρονα και το παιχνίδι τελειώνει όπως άρχισε. Αλλά. Στην περίπτωση που το ΝΑΙ οδηγήσει επίσης σε καμμία απολύτως συμφωνία, όχι άρση του capital control, και έξοδο από την Ευρωζώνη σταδιακά τότε θα είναι μια τεράστια πλάνη όχι μόνο του Τσίπρα αλλά όλου του πολιτικού σκηνικού της τελευταίας 10ετίας στην οποία ο λαός κυρίαρχος θα έχει πιστέψει.
Αγαπητή κ. Σιούτη,
Η ανάλυσή σας εύστοχη και το γράψιμό σάς όπως πάντα απλό και κατανοητό. Από καιρό σάς παρακολουθώ μέσω τής αρθρογραφίας λόγω κυρίως τής εκφραστικής σας. Στίς απόψεις όμως διαφωνούσαμε.
Να όμως που τώρα συμφωνούμε σε πολλά. Έπρεπε να έρθει τούμπα η γής ολάκερη. Αλλά έτσι είναι η γέννα. Πονάει.
Και το πολύ απαισιόδοξο άρθρο σας -πολύ περισσότερο από όσο θα έπρεπε παραμονή ενός, έστω θολού, δημοψηφίσματος – μπορεί να είναι μία αφορμή συμφωνίας. Όχι με εμένα, αλλά με όλον αυτόν τόν κόσμο που τόσα χρόνια μοχθεί να πείσει πώς λύση παρέα με τούς δανειστές δεν γίνεται.
Αυτός ο κόσμος δεν έχει καμία αξία οτι “δικαιώθηκε”. Αυτά είναι κουτά να λέγονται. Αυτό πού έχει αξία είναι, οτι έχει παραχθεί μία σοβαρή δουλειά πολιτικού, οικονομικού και τεχνικού περιεχομένου στό ζήτημα τού εθνικού νομίσματος αλλά και τής μονομερούς διαγραφής τού χρέους που είναι απολύτως και άμεσα αξιοποιήσημα.
Τα δύο αυτά σημεία, νόμισμα και χρέος, είναι τα όπλα τών δανειστών απέναντί μας. Καί όχι μόνο το νόμισμα όπως αναφέρατε. Γιατί εάν προσέξατε οι δανειστές ζήτησαν ήδη να ξεκινήσουν οι νομικές διαδικασίες γιά να μπούν τα κοράκια και να εκποιούν ότι βρούν, στόν βαθμό που η χώρα είναι επισήμως σε χρεοκοπία από την Τετάρτη . Τούς συνέστησαν όμως οι “θεσμοί” να περιμένουν γιά λίγες μέρες. Μέχρι τώρα μόνο η έλλειψης τού εθνικού νομίσματος έχει φανεί λόγω τών κλειστών τραπεζών. Εάν θα βάλουν μπρός και τα υπόλοιπα – με Αγγλικό δίκαιο βεβαίως βεβαίως – κι εάν φάνε τα λεφτά τών Ελλήνων από τίς τράπεζες γιατί τούς τα χρωστάμε κλπ.κλπ. τότε θα φανεί σε εσάς και σε όλους πως όχι μόνο το εθνικό νόμισμα αλλά και η μονομερής διαγραφή χρέους είναι οι δύο απαραίτητοι όροι γιά να πάμε σε συντεταγμένη ρήξη. Πρέπει υποχρεωτικά να αφαιρεθούν και τα δύο αυτά, από το οπλοστάσιο τών δανειστών.
Και τα δύο αυτά θέματα είναι καλά προετοιμασμένα.
Καιρός πλέον, όποιο και να είναι το αποτέλεσμα τού δημοψηφίσματος, να ανοίξει η συζήτηση γρήγορα και θετικά γιατί τα μέτρα πού έρχονται είναι αβάσταχτα καί ο λαός γιά να βγεί στόν αγώνα πρέπει να δεί σχέδιο, μέθοδο και σοβαρότητα αυτή τη φορά.
Υπάρχει λοιπόν και κάτι αισιόδοξο μέσα στήν γενική κατήφεια τών ημερών.
Βοηθήστε όσο μπορείτε . Γιατί μπορείτε. Το ξέρω και σάς βεβαιώνω.
Το ερώτημα του δημοψηφίσματος επιτρέπει σε όλους να διαβάσουν ότι θέλουν και να ψηφίσουν ανάλογα. Πιστεύω ότι το δίλημμα είναι η θέση μας στην Ευρώπη. Ψηφίζω ΝΑΙ, δείτε εδώ για τους λόγους http://wp.me/p5zzQG-9r
Και για τους 300 του Λεωνίδα, η έκβαση ήταν προδιαγεγραμμένη, αλλά πολέμησαν, μέχρι τέλους
Νομιζω πως τελικά κανένας δεν εχει διαβάσει την προταςη των δανειστών !!!! Δεν υπάρχουν πουθενά αναπτυξιακά μέτρα !!!!! Αυτα τα λέει ο Γιούνκερ !!! Αυτα που υπάρχουν μεσα εκτός απο τα πολυ σκληρά μέτρα λιτότητας ειναι και κάποια αλλα ζητούμενα που κανένας απο εμάς δεν εχει δώσει σημασια κι αυτο συμβαίνει γιατι κανεις δεν εχει διαβάσει την προταςη!!!! Παρά βγαίνουμε κι εκφράζουμε άποψη καταπίνοντας αμάσητο ότι μας δίνουν !!! Λοιπόν όταν οι δανειστές σου ζητούν να αγοράσουν ( και συγκεκριμένα η μερκελ θέλει να την αγοράσει χωρις φυςικα να εχει άλλος το δικαίωμα διεκδικήσεις )την ΔΕΗ .. Ολα τα κτίρια της .. Σημειωτέον ότι ανοίγει καινούριος σταθμος τωρα στην Πτολεμαίδα … Και το υπέδαφος κάτω απο οοοολους τους σταθμούς και σε ότι χώρο ανήκει στη ΔΕΗ !!!!!!! Όταν σου ζητάνε να υπογράψεις ότι σταδιακά θα κλείσουν οοοοοοοολες οι ελληνικές φαρμακοβιομηχανίες !!!!!!!! Όταν σε ξεφτιλίζουν σαν πρωθυπουργό και σαν χώρα όταν του ζητάνε να υπογράψει να πάρει πίσω τις 100 δόσεις και να ξανακλείσει ΠΑΛΙ ΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΖΑΧΑΡΗΣ ( που ηταν το δεύτερο νομοσχέδιο που πέρασε με την μορφή του κατεπειγόντως ) γιατι αυτα τα θεωρούν μονομερείς ενέργειες … Θελετε να σα αναφέρω κι άλλες τέτοιες ωραίες προτασεις ;;;;;;;;;;;;;; Εδώ δεν μιλάμε μόνο για τα μέτρα λιτότητας εδώ μιλάμε για το ξεπούλημα όσων δεν πρόλαβαν να ξεπουλήσουν οι άλλοι !!!!!!! Πριν λοιπόν πάτε να ψηφίσει ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΜΦΩΝΙΑ !!!!!!!!!!!!!! Υπάρχει παντου μεταφρασμένη .. Εγω δεν θα πω σε κανέναν τι να ψηφίσει ,…. Ούτε θα του κανω καμία ιδιαίτερη ανάλυση γιατι δεν χρειάζεται !!!!!!! Οποίος διαβάσει θα καταλάβει !!!!!! Και για να μην τολμήσει κανεις να επικαλεστεί τα χάλια της Αργεντινης σας προκαλώ να διαβάσετε πάλι και θα δείτε ότι η Αργεντινή ειναι στα χάλια που ειναι γιατι είχε κι αυτη πρωθυπουργούς προδότες σαν και τους δικούς μας τους προηγούμενους και είχαν ξεπουλήσει απο τη ΔΕΗ μέχρι και τα πετρέλαια τους σε ΞΕΝΟΥΣ !!!!!! Που ακούστηκε μια χώρα να ξεπουλάει τη ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ !!!!!! Χωρις αυτήν δεν πας πουθενά !!! Οποτε λοιπόν κύριοι εγω φυςικα και δεν θεωρώ ότι η κυβερνηση εκανε πολυ καλα που πήγε σε δημοψηφισμα …. Εγω ξέρω παρά πολυ καλα τι θα ψηφίσω με γνώμονα οχι τα ευρω που ειναι βέβαιο ότι θα χάσω ( επιχείρηση εχω και μάλιστα με 80 άτομα προσωπικό ) αλλα με γνώμονα το τι χώρα θα αφήσω στα παιδια μου !!!!!! Θελω να έχουν χώρα και οχι να ΕΙ Άι μετανάστες μεσα σε αυτήν !!!!! Σας ευχαριστώ πολυ και συγνώμη εάν σας κούρασα ….
ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
Καλο το αρθρο, προσπαθεί να μείνει μεταξύ των δυο πλευρων αλλα τελικα γέρνει εναντίον της κυβέρνησης. Γινεται λογος για ειλικρίνεια απέναντι στο λαό από την κυβέρνηση. Αυτο που δεν σχολιάζεται είναι κατά πόσο η Μερκελ και όλοι οι άλλοι ηγέτες είναι ειλικρινείς με τους δικους τους πολιτες. Αυτο που ακούγαμε τους τελευταιους μηνες ειναι οτι η Ελλαδα ερχεται πιο κοντα στο Grexit και ότι όλοι είναι προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν μια χρεοκοπια. Αλλα η αντιδραση τους στην ανακοινωση του δημοψηφισματος εδειξε το αντιθετο. Αν ήταν πραγματικά έτοιμοι θα πηγαιναν της προγραματισμενες διακοπες τους και θα ασχολούνταν με οτι αλλο είχαν προγραμματίσει να κανουν. Αντιθέτως, η Ελλαδα ξαφνικα εγινε προτεραιότητα, δημιουργηθηκε η αναγκη για έκτακτες συνεδριάσεις και ξαφνικα οι ισχυροι στραφηκαν στον Ελληνικο λαο να τον πείσουν ότι η προηγουμενη προταση αποσυρθηκε και ότι μια καλύτερη πρόταση είναι στο τραπέζι. χαρακτηριστικα ηταν τα σχολια της Guardian στις 29 Ιουνιου για τον λογο του Γιούνκερ “In what was arguably the biggest speech of his career, the president of the European commission, Jean-Claude Juncker, appeared before a packed press hall in Brussels against a giant backdrop of the Greek and EU flags.”
Η HSBC βγηκε να κανει μια αναλυση στις επιπτωσεις του ΝΑΙ και του ΟΧΙ, παρουσιαζοντας διαγραμματα για το πως θα κινηθουν οι ηγέτες και για τις πιθανές συμφωνιες μετα το δημοψηφισμα. Δεν θα ηταν πιο λογικο για μια τραπεζα να προχωρησει στις επιπτώσεις που θα εχει στο χρηματιστηριο το αποτελεσμα, απο το να μας παρουσιαζει την αποψη της για την θεση του Συριζα μετα το δημοψήφισμα και τις πιθανότητες για συμφωνια μετα το αποτελεσμα; Η συγχρονη ιστορια μας διδαξε οτι αυτοι που ανακατευονται με τα χρηματιστηρια, θα παρουν ρισκα αν τα κερδη ειναι μεγαλα. καποιοι θα αναλυσουν ποσο μεγαλο ειναι το ρίσκο για να συμβει κατι πριν παρουν την τελευταια τους αποφαση. Μεχρι την προηγουμενη Παρασκευη η ρηξη είχε πολύ μικρές πιθανότητες, γιατι ολες οι πλευρες ηταν γυρω απο το τραπεζι να συζητήσουν πως θα βρουν μια λυση που θα ειναι επωδυνη για την Ελλαδα αλλα θα ικανοποιει ολες τις πλευρες. Ήταν αδιανόητο ότι κάποια πλευρά θα τραβήξει το καλωδιο.
Ολοι ειπαν απο την αρχη οτι η διαπραγματευση είναι ένα παιχνίδι πόκερ μεταξύ των δύο πλευρών. Το ερώτημα είναι ποιος μπλοφαρει περισσοτερο και ποιος έχει να χάσει περισσότερα από μια ρήξη που κανεις δεν ξερει ποσο θα εκθεσει την παγκόσμια οικονομία. Αυτο θα σου απαντησει ποιος εχει μεγαλυτερη αναγκη να ειναι ειλικρινης με τον λαο του.
Να συμπληρώσω τα νεα που διαβαζω σημερα στις Αγγλικες εφημεριδες.
Several economists warned that financial markets were underestimating the risks of a no vote – and even of a yes vote. In a reference to the 2008 collapse of Lehman Brothers – the spark that detonated global recession – Megan Greene, chief economist of the Canadian asset management firm Manulife, said: “Grexit would be a Lehman-type event, but with a much slower fuse.”
http://www.theguardian.com/world/2015/jul/05/greeks-begin-voting-in-referendum-as-the-euro-faces-its-biggest-challenge
Πολλοί οπαδοί του ΟΧΙ έχουν την ψευδή αντίληψη ότι
πολεμάνε στην Σαλαμίνα.
Ομως εδώ είναι οι Θερμοπύλες.
Υ.Γ Από φίλο.
Υ.Γ 2 Το νόημα νομίζω σαφές. Στις Θερμοπύλες δεν είσαι δίπλα στο σπίτι σου, με άνεση και πλάνο μάχης εκ των προτέρων. Είσαι στο σημείο μηδέν και μόνο ένα πράγμα μπορείς να κάνεις.
Αγαπητή κ. Σιούτη,
Νομίζω πως ζωγραφίζετε αρκετά άδικα τους δανειστές. Όπως θα δείτε παρακάτω, δεν είναι απλά δανειστές.
Πείτε μου, παρακαλώ,
πότε πρότεινε μια ελληνική κυβέρνηση ουσιαστικές περικοπές δαπανών και της αρνήθηκαν;
πότε πρότεινε μεταρρυθμίσεις στον προστατευτισμό και της το αρνήθηκαν;
πότε, όταν τις πρότεινε, δεν κινδύνεψε να πέσει από τις θύελλες που έσπερναν οι συνδικαλιστές και η αντιπολίτευση;
Όταν σας γράφω για ουσιαστικές περικοπές δαπανών, δεν αναφέρομαι στα θλιβερά μέτρα οριζόντιων περικοπών μισθών και συντάξεων. Αναφέρομαι σε περικοπή της απίστευτης κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος σε ημετέρους. Είτε αυτοί είναι ενοικιαστές ακινήτων δημόσιων υπηρεσιών, είτε χαριστικοί υπάλληλοί τους, είτε πάσης φύσεως προμηθευτές τους, είτε μονοπωλιακοί ιδώτες, μεσάζοντες και ό,τι άλλο φαντάζομαι ως αρθογράφος θα γνωρίζετε καλύτερα από εμένα.
Εσείς, λοιπόν, μπαίνοντας στη θέση ενός δανειστή, βλέποντας αυτήν ακριβώς την κατάσταση, βλέποντας μια χώρα που εδώ και δεκαετίες αδυνατεί να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό της γιατί ο κόσμος της έχει μια απαγορευτική νοοτροπία, που συνεχώς δανείζεται ρίχνοντας χρήματα σε ένα βαρέλι δίχως πάτο, τί μέτρα θα προτείνατε και με τί όρους υπακοής, δεδομένου ότι εδώ δεν διακυβέβεται απλώς η διασφάλιση την αποπληρωμή των δανεικών που δίνετε αλλά κάτι πολύ μεγαλύτερο: η πορεία προς μια οικονομική ενοποίηση και μια “Ενωμένη Ευρώπη” (έστω οικονομικά, αν όχι θεσμικά) που θα μπορέσει να θωρακίσει την Δύση από τις δυνητικά πανίσχυρες αναδυόμενες οικονομίες της ανατολής; Που θα διασφαλίσει την οικονομική σταθερότητα των υπόλοιπων 18 χωρών μελών, μέσα από την μείωση των κινδύνων που απειλούν το κοινό νόμισμα;
Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κοράκια-τοκογλύφους. Αγόρασαν το χρέος μας από δαύτους μπας και περισώσουν ό,τι μπορούν και μπας και καταφέρουν να μας βάλουν σε μια τάξη, δανείζοντάς μας σε επιτόκια ασύγκριτα χαμηλά με το παρελθόν. Προφανώς, έχουν καταλάβει ότι η χώρα μπορεί να βάλει τα του οίκου της σε μια σειρά μόνο δια της βίας, καθώς οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι ανίκανες να βάλουν τάξη από μόνες τους. Όταν προτείνουν ευγενικά “τεχνικούς ελέγχους” είναι ένας ευγενικός τρόπος να μας πουν ότι τεχνοκρατικά είμαστε δεκαετίες πίσω από αυτούς.
Γιατί, λοιπόν, να κριτικάρουμε τη στάση τους απέναντι σε έναν πολιτικό απατεώνα που υφάρπαξε την ψήφο του πελατειακού κράτους και των απελπισμένων από την ύφεση πολιτών, του οποίου ο πολιτικός προσανατολισμός κινδυνεύει να τα τινάξει το εγχείρημα που σας περιγράφω στον αέρα;
Αντί να κοιτάμε τα χάλια μας, που δανειζόμασταν για να συντηρούμε τσιφλίκια, σπαταλούσαμε τα αναπτυξιακά κονδύλια σε καταναλωτικά όργια και που δεν φροντίζαμε το χρέος μας να συνοδεύεται στην χειρότερη των περιπτώσεων, από μια παραγωγική ανασυγκρότηση, κοιτάμε τώρα που μας έχουν βάλει τα δυό πόδια σε ένα παπούτσι, προκειμένου να τιμωρήσουν τον τελευταίο και, μοιραίο λόγω της συγκυρίας, πολιτικό απατεώνα της χώρας.
Είναι αλήθεια πως η Ευρώπη άργησε να παρέμβει όταν έπρεπε (η ΕΚΤ δηλαδή) αφήνοντας μας στα δόντια των τοκογλύφων για μεγάλο διάστημα. Είναι όμως επίσης αλήθεια πως και αυτοί έχουν τα δικά τους κοινοβούλια, και πως και αυτοί, όπως και οι δικοί μας πολιτικοί, ενδιαφέρονται για την επανεκλογή τους. Συνεπώς τα αντανακλαστικά τους δεν είναι και τα καλύτερα, καθώς δυναστεύονται και αυτοί από την επιθυμία να είναι αρεστοί στους ψηφοφόρους τους και να αντιμετωπίζουν τις δικές τους αντιπολιτεύσεις.
Ας καταλάβουμε ότι για το χάλι μας φταίμε πρώτιστα εμείς, γιατί οι κυβερνήσεις μας καθρέφτιζαν τις επιθυμίες του σοφού λαού μας. Αλλιώς, τις ελάχιστες φορές που ζήτησαν σύνεση και περιστολή δαπανών, θα τις αφήναμε να κάνουν τη δουλειά τους για το καλό όλων μας, αντί να τις πετάμε στο πυρ το εξώτερον, ψηφίζοντας με χέρια και με πόδια τον επόμενο που έταζε περισσότερα.
Ελπίζω να μη σας θυμώνει το γεγονός πως τάσσομαι υπέρ των εταίρων, αλλά πιστεύω πως αν διαβάσει κανείς με ψυχραιμία τα επιχειρήματά μου, θα είναι δύσκολο να διαφωνήσει.
Με εκτίμηση,
Α.Δ.
Βασιλική, είναι θαυμάσιο το άρθρο, εμπεριστατωμένο, ακριβέστατο στις πολιτικές του εκτιμήσεις, και αντανακλά υψηλό δημοσιογραφικό ήθος (ΠΟΛΥ σπάνιο στις μέρες μας). Θα ήθελα πάρα πολύ να μην είναι έτσι τα πράγματα, αλλά δυστυχώς είναι ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ…
κ.Σιούτη πρώτη φορά διαβάζω άρθρο σας και ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα. Η έκθεση των γεγονότων και η εκτίμησή σας για την πορεία και την διαχείριση της κρίσης από την ανάληψη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη. Θα περίμενα όμως μια τόσο νηφάλια και αντικειμενική σκέψη να έχει καταλήξει πιο συγκεκριμένα για το πρακτέο από δω και πέρα αλλιώς<>
Αποφεύγω να απαντάω σε blogs, αλλά η ανάλυσή σας είναι ίσως ότι πιο αντικειμενικό και ειλικρινές έχω διαβάσει εδώ και χρόνια. Πολλά-πολλά μπράβο. Αν η δημοσιογραφία είχε περισσότερα άτομα σαν εσάς, σίγουρα θα ζούσαμε σ’έναν καλύτερο κόσμο!!!
Εμένα πάντως μου φαίνεται πως θέλουν πολλοί να την κάνουν από την Ευρώπη..ή να το θέσω καλύτερα….Φαίνεται σαν σχέδιο για να διαλυθεί η ΕΕ (και να γίνει τι;)….και απλά ψάχνουν αφορμή…
Συγχαρητηρια για την ψυχραιμη και ισορροπημενη αναλυση. Δημοσιογραφια οπως πρεπει να ειναι.
´Ενα ακόμη κατεβατό με κάποιες σποραδικές σκέψεις στο άρθρο σου.
Η κριτική εκ των υστέρων είναι εύκολη. Ας είμαστε προσεκτικοί οτι δεν καταλήγουμε να κάνουμε κριτική στον αδύναμο διότι προσπάθησε να αμυνθεί απο μειονεκτική θέση. Οι συνθήκες με τις οποίες μπαίναμε σε διαπραγμάτευση ήταν εξ’ρχής δύσκολες και το ξέραμε.
Κάποια συγκεκριμένα σημεία:
>> Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε ξεκάθαρη εντολή …στην αδυναμία να αντιληφθούν τη σημασία της πολιτικής
>> ισχύος και των συσχετισμών.
Κάθε κριτική στη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ που περιλαμβάνει το Grexit ώς μέρος της λύσης, αποτελεί έκφραση ακραίων πτυχών του φάσματος (δεξιά κ’ αριστερά) που αγνοούν συσχετισμούς πέραν της (μικρής) Ευρωζώνης. Η αντίδραση διεθνών φορέων (ΗΠΑ, Κίνα, ΟΟΣΑ) το προηγούμενο σαββατοκύριακο, πρίν ακόμη ξεκαθαρίσει οτι το Eurogroup δε θα επιδίωκε Grexit αυτό δείχνουν. Οι αντιδράσεις διεθνών trader και αναλυτών, επίσης (ή ένταση των tweets τους είναι αντιστρόφως ανάλογη των ενδείξεων οτι δε θα υπάρξει Grexit σύντομα).
Η γνώμη μου παραμένει οτι Grexit δε θα γίνει όσο και αν το θέλουν οι κύκλοι του Σόιμπλε (εκτός ατυχήματος που περιλαμβάνει κοινωνική έκρηξη κλπ), διότι η ΕΕ και η ΕΚΤ είναι πολύ μικροί παίκτες στην παγκόσμια οικονομία. Το λέω αυτό, παρ’ότι είμαι κατά 30% υπέρ ενός Grexit. Εν πάσει περιπτώσει, σύντομα θα ξέρουμε.
Με βάση τα παραπάνω, η αποφυγή κάθε αναφοράς σε Grexit ήταν κατ’εμέ κεντρική και απαραίτητη επιλογή τακτικής. Οι συνθήκες διεθνώς υπήρξαν τέτοιες ώστε ο πρώτος που θα έλεγε Grexit θα έχανε το παιχνίδι. Ακόμη και ο απο θέση ισχύος Σόιμπλε ποτέ δε το είπε ανοιχτά -το μόνο που ακούσαμε ξεκάθαρα και δημοσίως ήταν περί Graccident. Τι ενδείξεις έχουμε οτι αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κάνει ανοιχτά αναφορές και σχεδιασμούς για Grexit δε θα είχε προκύψει ακόμη χειρότερη πολιτική κρίση; Η εκτίμησή μου είναι οτι θα είχαμε δημιουργήσει εχθρούς ακόμη και σε τρίτες δυνάμεις που είναι στο μεγαλύτερο μέρος ουδέτερες με κύρια πρωτεραιότητά την αποφυγή ενός Grexit (και ώς εκ τούτου θα αποδειχθούν σύμμαχοι αν τα πράγματα φτάσουν μέχρι εκεί).
>> Οι υποχωρήσεις από τις προεκλογικές τους…αφήνοντας την να νομίζει ότι διαπραγματεύεται.
Η συμφωνία της 20/2 μπορεί να αναγνωστεί (και έτσι αναγνώστηκε τότε) και ώς : Συμφωνούμε σε θεμιτούς στόχους και επιδιώκουμε σε 6 μήνες να καταφέρουμε με ισοδύναμα κάποια πρόοδο. Δεν υπήρχε νομίζω ποτέ η ψευδαίσθηση οτι σε 6 μήνες θα υπήρχαν σημαντικά αποτελέσματα απο ισοδύναμα. Αλλά υπήρχε η ελπίδα οτι η προσπάθεια θα εκλαμβανόταν απο Ευρωπαίους ώς δείγμα καλής θέλησης και βάση για καλύτερη συμφωνία. Τώρα ξέρουμε οτι δεν υπήρχε περίπτωση να επιτύχει αυτή η στρατηγική -κύριο μέλημα ήταν να βρεθεί ο ΣΡΖ στη γωνία και να πέσει. Αλλά αυτό δε μπορεί να αποτελέσει βάση κριτικής: Σε περίπτωση που η κυβέρνηση δεν είχε δείξει καλή πίστη και διάθεση συμβιβασμού τώρα θα την εγκαλούσαμε οτι απέτυχαν οι διαπραγματεύσεις διότι δεν προσπάθησε ποτέ να φτάσει σε συμφωνία. Θα επαναλάβω: η κριτική στον διαπραγματευόμενο απο θέση αδυναμίας είναι εύκολη -ειδικά όταν διαπραγματεύεται με ληστές.
>> Για τη συμφωνία αυτή έχουν ειπωθεί … αφού η παράταση έληγε στις 30 Ιουνίου.
Στο ενδιάμεσο διάστημα απο τις 20/2 έγιναν λάθη -κρίνοντας πάλι εκ των υστέρων. Η καλοπιστία της ηγετικής ομάδας του ΣΡΖ μπορεί να τους καταλογιστεί μόνο κατά μικρό μέρος. Κατά μεγάλο μέρος ήταν απαραίτητη, δεδομένου του αρχικού σόκ της επαφής με την Ευρώπη και της ανάγκης να επιδειχθεί καλή θέληση στις διαπραγματεύσεις. Ας μήν ξεχνάμε τις επανειλημένες φάσεις παράκρουσης που πέρασε ο διεθνής τύπος και τα διεθνή μέσα στο διάστημα αυτό. Έτσι μείναμε χωρίς πισινή σε χειρότερη οικονομική κατάσταση απ’ότι είμασταν το Γενάρη. Αυτό δε σημαίνει οτι με μία πισινή (πχ αποθεματικά ταμεών) θα μπορούσαμε τώρα να διαχειριστούμε μία κρίση – ξεχωριστά του ότι κατά πάσα πιθανότητα δε θα είχαμε φτάσει εδώ διοτι δε θα είχαμε δείξει επαρκή καλή θέληση.
Υπάρχει και η άλλη πισινή του σχέδιου β’ που ποτέ δε σχεδιάστηκε και, απ’ότι καταβαίνω, θα θεωρούσες αποδεκτή λύση στο πρόβλημα. Προσωπικά δε γνωρίζω αν σχεδιάστηκε, υποθέτω εσύ γνωρίζεις περισσότερα. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που ακούω και του δίνω βάση είναι οτι δεν θα είχαμε τις δυνάμεις να διαχειριστούμε το grexit (χωρίς σαφή επειδείνωση κοινωνικών συνθηκών). Κυρίως, όμως, οποιαδήποτε τέτοια εξέλιξη θα οδηγούσε σε κοινωνική έκρηξη και πτώση της κυβέρνησης (ας λέει ο Καμμένος) χωρίς ελπίδα επιστροφής μιας αριστερής λογικής στην εξουσία. Προσωπικά δε θα ήθελα ένα τέτοιο ενδεχόμενο σε καμία περίπτωση. Θα σήμαινε επάνοδο και εδραίωση του παλιού πολιτικού συστήματος, με προσχώρηση και του Ποταμιού στο νεόδμητο “φιλοευρωπαϊκό μπλόκ”.
>> Και ενώ όλα ήταν έτοιμα…θα αναλάμβαναν τις ευθύνες για αυτό που θα ακολουθούσε.
Η πρόταση τελεσίγραφο περιείχε απαράδεκτα μέτρα, σε συνδυασμό με την άρνηση, για μία ακόμη φορά, να συμπεριληφθεί αναδιάρθρωση του χρέους. Κρίνω οτι ο λαός θα είχε υπερψηφίσει (αν υπήρχε δημοψήφισμα) ένα ακόμη μνημόνιο αν αυτό συνοδευόταν απο αναδιάρθρωση χρέους (ασχέτως αν εμείς προσωπικά συμφωνούμε ή διαφωνούμε με αυτή την εξέλιξη). Αυτό το ενδεχόμενο και μόνο αποτελούσε επαρκές σκεπτικό για δημοψήφισμα. Επιπλέον το επιχείρημα οτι “η πρότασή αποτελεί υπέρβαση του προγράμματός μας και δε δυνάμεθα να την υπερψηφίσουμε χωρίς δημοψήφισμα” αποτελεί σαφέστατο πολιτικό σκεπτικό. Απο εκεί και πέρα, η προσπάθεια αναπαραγωγής των ενδεχόμενων εσωτερικών διλημάτων του Τσίπρα περί διασπάσεως του ΣΥΡΙΖΑ, πολιτικού του τέλους κλπ αποτελεί ίσως καλό όχημα για storytelling κ’ αντιπολίτευση αλλά δεν αποτελεί αντικειμενική βάση επιχειρηματολογίας (γνώμη μου).
>> Όταν η κυβέρνηση λέει ότι αμέσως μετά από ένα ΟΧΙ θα επιδιώξει άμεσα μια συμφωνία;
>> Δηλαδή γιατί ακριβώς θα ψηφίσουμε; Αν θέλουμε να έχει 5 ή 6 καζάνια η «κόλαση»;
Οι δηλώσεις του Βαρουφάκη είναι ξεκάθαρες σε αυτό: Θα επιδιώξουμε μεταρυθμίσεις με ταυτόχρονη σημαντική αναδιάρθρωση του χρέους. Εγώ με βάση αυτό θα ψήφιζα (αν ζούσα Ελλάδα). Όσοι τον πιστεύουμε τον πιστεύουμε, αλλά η πρόθεση είναι ξεκάθαρη. Το αν δε θα βγεί και αυτός ο υπολογισμός παραπέμπει στο σκεπτικό μου παραπάνω περί grexit κλπ.
Το ρίσκο είναι μεγάλο και οι συνθήκες τρομακτικές. Προσωπικά, και απο το άρθρο σου νομίζω θα συμφωνήσεις δεν βλέπω δρόμο επιστροφής στην Εδέμ του πρότρου μνημονίου και διέξοδο. Υπάρχει το ενδεχόμενο προόδου προς τα εμπρός με ένα ΟΧΙ. Υπάρχει και η εναλλακτική του ΝΑΙ, με νέες εκλογές και ενδεχόμενη κυβέρνηση απο δυναμεις του παλιού κατεστημένου που θα υποσχεθούν να διαπραγμτευθούν καλύτερους όρους στη βάση καλύτερης σχέσης εμπιστοσύνης με την Ευρώπη. Δε μας αρέσει, αλλά εδώ είμαστε ας διαλέξουμε και ας πάρουμε.
Πολυ εμπεριστατωμένη απάντηση και πολλές από τις δηλώσεις που έχουν γίνει μετά την δημιουργία του αρθρου, αυτό δείχνουν…έτσι είναι όπως τα λετε!
[…] Ένα ναρκοθετημένο δημοψήφισμα. […]
Ευχαριστώ πολύ για το κείμενο. Καλή μας τύχη.